ورزش با این شرایط ضرر می‌کند

وزیر جدید ورزش و جوانان نیز هنوز بر امور مسلط نشده است. کمیته ملی المپیک نیز درگیر اختلاف‌های مدیریتی و اهمال‌های صورت گرفته در ارتباط با فروش ساختمان قبلی کمیته در خیابان گاندی و چگونگی برگزاری انتخابات آتی است.

با این تفاسیر و در این شرایط، هر مسئولی می‌خواهد توپ را به زمین دیگران بیندازد و سردرگمی حرف اول ورزش است و بس.

در عین حال برنامه‌های حضور در بازی‌های آسیایی کره‌جنوبی نیز مشخص نیست و این روزها از هر رئیس فدراسیونی در این باره سوال می‌شود، بی‌درنگ می‌گویند وقتی پول نیست، چگونه می‌خواهیم اردوهای تیم‌های ملی را تشکیل دهیم.

هر چند این عادت همیشگی ورزش ایران بوده که از کنار عامل زمان بی‌اعتنا عبور کند، اما پرسش اساسی این است که جایگاه نظام برنامه‌ریزی در ساختار ورزش ما چیست؟

بی‌شک با حرکت با برنامه است که می‌توان برآوردی روشن از آینده داشت و مشخص کرد که ورزش ایران می‌خواهد در بازی‌های آسیایی اینچئون چه جایگاهی را کسب کند. آخر هر طور که در نظر بگیریم، ورزش ایران در بازی‌های آسیایی گوانگجوی چین با 20 طلا، 15 نقره و 24 برنز (مجموع 59 مدال) بعد از کشورهای چین، کره‌جنوبی و ژاپن به مقام ارزشمند چهارم دست یافت و اینک انتظار همگان این است که ورزش با حرکت رو به جلوی خود، از این عنوان با شایستگی دفاع کند.

چون با شرایط موجود به این سرعت نمی‌توانیم کشورهای کره‌جنوبی و ژاپن را پشت سر بگذاریم و باید کلی نیز حواسمان را جمع کنیم که قزاق‌ها، جای ما را در مکان چهارم بازی‌های آسیایی نگیرند.

نگاهی گذرا به رشته‌هایی که قرار است در اینچئون در صف مدال‌آوران ورزش ایران باشد، گویای شرایط خوبی در این رشته‌ها نیست.

از وزنه‌برداری گرفته تا کشتی و تکواندو و کاراته که صد البته اگر در این رشته‌ها کوچک‌ترین لغزشی داشته باشیم، وضع دیگر رشته‌هایی که قرار است در سایه آنها حرکت کنند، مشخص است. به هر حال از محمود گودرزی، وزیر ورزش و جوانان انتظار می‌رود هرچه زودتر خط مشی ورزش قهرمانی ایران را مشخص کند؛ چون در صورت ادامه وضع موجود، بیم آن داریم که ورزش دچار از هم گسیختگی شده و آینده آن به خطر بیفتد.

حجت‌الله اکبرآبادی - دبیر گروه ورزش