لذت حضور در جام جهانی

حجت اله اکبرآبادی

اگر چه از زمان مشخص شدن گروه های هشت گانه در جام جهانی برزیل ، این بحث شکل گرفته که گروه ایران خوب است یا خیر ، اما براستی برای فوتبال ما چه فرقی می می کند که در گروه آرژانتین دیدارهایش را برگزار کند ، یا در گروه برزیل ، اسپانیا ، اروگوئه  ، کلمبیا ، سوییس ، آلمان و بلژیک . آخر در بزرگترین و مهمترین جشنواره فوتبال دنیا ، تیم ضعیف محلی از اعراب ندارد و همه با کوله باری از تجارب فوتبالی و آمادگی های جسمی و روحی به میدان خواهند آمد تا بهترین عملکرد دوران فوتبالی خود را به معرض تماشا بگذارند . بطور طبیعی هر کشوری که قدم در آوردگاه جام جهانی می گذارد ، می خواهد درصدی از رشد و شکوفایی خود را به معرض تماشا گذاشته و فوتبالش خوب دیده شود . فوتبال ایران نیز از این مسئله استثنا نیست و تیم ملی که می خواهد چهارمین تجربه حضور خود را در برزیل پشت سر بگذارد، باید نشان دهد که از تفکرات حرفه ای کارلوس کرش ، چه چیزی را فرا گرفته و نسبت به سه دوره قبلی ، چه چیز تازه ای را برای گفتن دارد .
دیدار با آرژانتین ، نیجریه و بوسنی ، جدا از آنکه چه نتایجی را در میدان عمل برای تیم ملی کشورمان بر جای خواهد گذاشت ، باید سکوی پرتابی باشد برای فوتبالی که با وجود سرمایه های ذاتی اش ، تفکرات حرفه ای را خوب مشق نمی کند و حصارهای نداری و کمبودهای سخت افزاری و نرم افزاری تاکنون این اجازه را نداده است که فوتبال ایران موجودیت واقعی خود را عیان کند . در چنین فضایی ، برزیل 2014 می تواند سکوی پرتاب فوتبال ایران باشد ، فارغ از هر نتیجه ای . بی شک هیچکس از تیم ملی انتظار برد در برابر آرژانتین را ندارد و همین مساله می تواند شرایطی را فراهم کند تا بازیکنان تیم ملی در مقابل ستاره های آلبی‌سلسته ( لقب آرژانتین ) بدون استرس بازی کرده و آنچه در چنته دارند را عرضه کنند . این درست که فوتبال امروز جهان تا حدود زیادی به ستاره ها وابسته است ، ستاره هایی که در لحظه می توانند گره های  هر دیداری را باز کرده و عصای دست مربی تیم شان باشند ، اما بطور طبیعی  آنچه در این میان بیشتر حائز اهمیت است ، ارایه یک بازی گروهی و یکدست است . کاری که تیم ملی فوتبال یونان در جام ملت های اروپا در سال 2004 با مربی سرشناسی چون "اتو رهاگل" آلمانی از عهده آن به خوبی بر آمد و با دفاع چندلایه و سیستمی که بعدها به "دفاع اتوبوسی"مشهور گشت موفق شد بسیاری از برزگان فوتبال اروپا را زمین گیر کرده و با برتری بر پرتغال تحت رهبری فیلیپه اسکولاری برزیلی ، فاتح بزرگ این جام شود . بنابراین در فوتبال هر نتیجه ای محتمل است و می توان در عین فاصله ای عمیق با تیمی چون آرژانتین ، برابر این تیم خوب بازی کرد و همه را به تحسین وا داشت . بویژه اینکه تیم ملی از کارلوس کرشی روی نیمکت خود بهره می گیرد که در فوتبال جهان مردی شناخته شده به حساب آمده و اطلاعاتش به گونه ای است که حتی کارلوس بیلاردوی آرژانتینی و مدیر فنی تیم ملی این کشور را نیز به تحسین وا می دارد .
جدا از آرژانتین که در گروه F شرایط ویژه ای دارد و همه از سرگروهی اش صحبت می کنند ، سه تیم دیگر گروه به قول سرمربی تیم ملی نیجریه باید برای دومی گروه با یکدیگر به مبارزه ای سفت و سخت برخیزند . در حقیقت نیجریه و بوسنی می توانند زمینه ای برای امتیاز گیری تیم ایران باشند . هر چند نادیده نمی گیریم که نیجریه تیم قدرتمندی است که با فاکتور قدرت و نفس بالای بازیکنانش ، حتی می تواند تیم آرژانتین را نیز به دردسر بیندازد ، اما بی شک تیم ملی اگر می خواهد در مقابل این تیم بازی را وا ندهد ، باید نفس بازیکنانش چاق باشد و به لحاظ بدنی نیز به گونه ای باشند که توان 90 دقیقه جنگیدن تمام عیار با قهرمان قاره آفریقا را داشته باشند . تیمی که شمار زیادی از بازکنانش در تیم های اروپایی و از جمله لیگ برتر انگلیس حضور دارند و به هیچوجه نباید رویارویی با آنها را ساده انگاشت .
بوسنی نیز بعنوان یکی از تیم های حاضر در گروه ایران ، تیم اوج گرفته ای است که جملگی بازیکنانش از حضور در لیگ های اروپایی حسابی صیقل خورده اند و ساده لوحانه خواهد بود اگر تصور کنیم ، این بوسنی همان تیمی است که چندین بار شکستش داده ایم .  صعود مستقیم به جام جهانی از گروهی که یونان نیز در آن قرار داشت ، حکایت از تیمی دارد که جنگنده و کوشاست و بنا دارد خود را بعنوان یکی از پدیده های  جام جهانی در نخستین حضور خود در این رقابت ها معرفی کند . به هر صورت اگر حرف مربی نیجریه را مورد توجه قرار داده و بخواهیم از حضور در برزیل 2014 نهایت لذت را ببریم ، باید با تفکرلازم به حریفان دور مقدماتی و اتخاذ استراتژی لازم برای این حضور ، شرایط را به گونه ای پیش ببریم که تیم ملی از هر حیث آماده حضور در چنین میدان مهمی شود .