هنرمندان قدیمی در سایه

 این مساله نه‌تنها در تولیدات جدید تلویزیون به چشم می‌خورد، حتی شبکه‌هایی همچون نمایش، تماشا و آی‌فیلم که بازپخش سریال‌های گذشته را در برنامه‌هایشان دارند، هم آثاری را پخش می‌کنند که موضوع آن مورد علاقه نوجوانان و جوانان است. این در حالی است که اگر آثار نمایشی تلویزیون یک یا دو دهه پیش همچون «پدرسالار»، «این خانه دور است» و «مدرسه مادربزرگ‌ها» را با سریال‌های امروز مقایسه کنیم، به این نتیجه می‌رسیم که نقش هنرمندان پیشکسوت در این آثار خیلی کمرنگ شده است و این پرسش پیش می‌آید که چرا دیگر نویسندگان نقشی برای بازیگرانی که پا به سن گذاشته‌اند، نمی‌نویسند؟ چرا وقتی مخاطبی که این روزها میانسالی را تجربه می‌کند با تغییر هر یک از شبکه‌‌‌های تلویزیون نمی‌تواند حتی برنامه‌ای را ببیند که موضوع آن مشکلات میانسالی است؟ چرا مسابقه‌ای برای او طراحی نمی‌شود؟ و چراهای دیگر... میانسالان هم حق انتخاب دارند و آنها هم می‌توانند برنامه‌های مختص خودشان را داشته باشند. تولید و پخش چنین آثاری و برخورد آنها در موقعیت‌های بحرانی می‌تواند به جوانان یاد بدهد که در صورت مواجه شدن با چنین مسائلی چگونه رفتار کنند؟

مسلما تهیه و پخش چنین مجموعه‌هایی نه تنها جنبه سرگرم‌ کننده، برای مخاطبان خواهد داشت، بلکه برای آنها جنبه آموزشی هم دارد و می‌تواند نیاز قشر میانسال را هم بر طرف کند. اگر در طول سال دو یا سه مجموعه هم با چنین مضامینی تولید شود، دیگر میانسالان احساس غریبه بودن نخواهند کرد و آنها هم می‌توانند برنامه‌های مختص خودشان را تماشا کنند، نه این‌که فکر کنند در سایه قرار دارند. وقتی چنین آثاری نوشته شود، مسلما عرصه برای فعالیت هنرمندان پیشکسوت هم فراهم می‌شود و دیگر آنها گلایه نخواهند داشت که این روزها خانه‌نشین هستند و تنها در خانه کتاب می‌خوانند و موسیقی گوش می‌دهند.

فاطمه عودباشی‌/‌ گروه رادیو و تلویزیون