سطرهای خونرنگ نهج‌البلاغه

ای امیرمومنان!

یک عمر با عشق تو نفس کشیده‌ام، اما امروز می‌خواهم در عشق تو گم شوم.

خوشا به حال فرشتگان که نمازهایشان را به تو اقتدا می‌کنند؛ آنچنان که کوه‌ها و رودها و پروانه‌ها پشت سرت به‌نماز می‌ایستند.

تو آن مردترینی هستی که عدالت از سرانگشتان تو برکت یافته است و شمشیر تو میزان روز رستاخیز است.

شک ندارم که لب‌هایت در هیچ لحظه‌ای جز نام خدا را تلاوت نمی‌کرد.

هر رودی که به تو برسد، اقیانوس می‌شود. هر برگ خشکی که نام تو را می‌برد، به سبزی و تازگی می‌گراید. هر قطره بارانی که به زمین می‌رسد با عشق تو به رودها می‌پیوندد.

یا علی(ع)!

حکایت عشق پایانی ندارد، اما اینک روز غریبی فرزندان تو و روز شگفت تنهایی زمین است.

حالا دیگر ارکان زمین می‌لرزد و سطرهای نهج‌البلاغه خونرنگ شده است.

دیگر در خواب هم نمی‌توان دید که مردی در چاه تنهایی‌اش، بارانی از خورشید بریزد.

دیگر ماه در هیچ شبی صوت مناجات تو را نخواهد شنید.

دیگر صدای پای تو که انبانی از نان و خرما را بردوش می‌کشی در کوچه ‌های بی‌کسی کوفه نخواهد پیچید.

دیگر صدای اذان تو هیچ به خواب رفته‌ای را بیدار نخواهد کرد.

خبر در کوچه‌های کویری کوفه می‌پیچد که علی(ع) از محراب به آسمان پل زده است.

یا علی(ع)!

برخیز! کوچه‌های کوفه پا به پای یتیمان گرسنه، انتظارت را می‌کشند. چشم‌هایت را باز کن! تا خورشید از گوشه لبخند یتیمان کوفه طلوع کند.

برخیز، تلاوت خدا از لب‌های تو طراوت دیگری دارد.

عبدالرحیم سعیدی‌راد ‌-‌ جام‌جم