پرواز 655 به مقصد بهشت

آن غنچه‌ها نشکفته در آتش خشم و کینه دشمن سوختند. چه کسی باور می‌کرد آن زمان که هواپیمای مسافربری از صحنه رادار خارج شد، یک ناو نظامی به آن شلیک کرده باشد؛ ناوی که به قصد ماجراجویی به آب‌های مرزی ایران نزدیک شده بود و وظیفه اصلی آن، کشف هدف‌های پرنده، اعم از موشک، هواپیما و پردازش اطلاعات، تعقیب صدها هدف به طور همزمان و کنترل آتش آنها بود، چطور با این امکانات چنین واقعه هولناکی به وقوع پیوست.

اما ناخدا ویل راجرز ، فرمانده ناو وینسنس ، موشک استاندارد 2 را به سوی پرواز 655 شلیک کرد. ن

اگهان هواپیما از صفحه رادارهای زمینی محو شده و در توفانی از دود و آتش به پهنه آب‌های نیلگون خلیج‌فارس فرورفت. چند لحظه بعد تنها یک خبر به آنهایی که در فرودگاه چشم به راه بودند، رسید.

آن خبر شوم این بود که دشمن تمامی نفرت و وحشت خود را با شلیک موشک به مسافرانی رسانده که تنها جرمشان این بود که در آسمان ایران قرار داشتند.

ای کاش هرگز با این مسافران خداحافظی نکرده بودیم، ای کاش هرگز پیکر‌های پاکشان را در آغوش خاک نمی‌گذاشتیم، ای کاش هرگز آن حادثه رخ نمی‌داد.

اما آنچه قلب بازماندگان را می‌فشرد، تنها این نبود. جنایتکاران پس از ارتکاب جنایت سعی کردند با توسل به تبلیغات کذب و طرح ادعاهای بی‌اساس، فاجعه را کوچک و کشتار 290 انسان بی‌گناه را که در نوع خود بی‌سابقه است، امری عادی جلوه دهند.

در این فاجعه، اساسی‌ترین حقوق بشر پایمال شده و حقوق بین‌الملل به بازی گرفته شد. وجدان بین‌المللی مجبور به سکوت و افکار عمومی منحرف شد و دیگر دولت‌های جهان با بی‌تفاوتی میدان را برای ارائه چنین بازی‌ای از سوی آمریکا بازگذاشتند و این امر گویای این حقیقت تلخ است که حقوق بشری که سال‌هاست گوش جهان را با آن پرکرده‌اند از سوی آنها براحتی قابل نقض است.

بدون شک این روسیاهی‌، همیشه بر چهره کریه آمریکا باقی خواهد ماند و سقوط ایرباس ایرانی سند محکمی بر این حقیقت است که آمریکا سردمدار تروریسم درعصر ماست.

25 سال از آن زمان می‌گذرد، اما ملت ایران همچنان سوگوار کودکان، زنانی و مردانی است که در این حادثه ضدبشری جان باختند.

کتایون مافی - گروه سیاسی