یادی از مادران فداکار

مادرانی که در راه سعادت فرزندشان، انواع سختی‌ها را به جان خریدند، قامتشان زیر قامت رنج‌های مادر بودن خم شد، اما هیچ‌گاه لب به شکوه و اعتراض نگشودند.

تا دلتان بخواهد نمونه‌های این مادران فداکار ایرانی در هر شهر و محله‌ای وجود دارد؛ مادران ایثارگری که هرگز مشهور نشدند و شاید هم هیچ‌وقت نام آنها در گوشه‌ای از تاریخ ثبت نشود، اما ارزش کار این مادرها به مراتب بالاتر از فعالیت بسیاری از افراد مشهور است.

ما در این گزارش فقط به یک نمونه از این مادران فداکار و مشهوری اشاره کرده‌ایم که دست‌قضا او را به رسانه‌ها شناسانده است و خودمان هم خوب می دانیم اگر بخواهیم به همه مادران فداکار این سرزمین اشاره کنیم، باید نام چند میلیون زن ایرانی را در گزارش‌مان جای دهیم.

ننه‌ علی ؛ الگوی بی‌ادعای عاشقی

نه خودش می‌خواست و نه حتی فکر شهرت به ذهنش خطور می‌کرد، اما ناخواسته به چنان محبوبیتی رسید که حتی بعد از مرگش نیز از او به نیکی و بزرگی یاد می‌کنند.

انگار حسی در درونش به او ندا می‌داد که نباید فرزند شهیدش را تنها بگذارد، باید در کنارش بماند و خانه‌اش را همجوار خانه ابدی فرزندش به پا کند.

ننه‌علی پس از شهادت پسرش، کلبه‌ای حلبی بالای سر مزار فرزندش درست کرد و 20 سال تمام در کنار قبر شهید «قربانعلی رخشانی» زندگی کرد.

قربانعلی در سال‌های اولیه انقلاب در شهر اهواز به دست ساواک به شهادت رسید و با پیگیری‌های مادرش «ننه فتح‌الهی» پیکر شهید جوان به تهران آورده شد، اما ننه‌علی که بی‌تاب فرزند شهیدش بود، تصمیمی بزرگ گرفت.

او با زندگی زمینی وداع کرد، تا پایان عمرش از کنار مزار قربانعلی تکان نخورد و تا آخرین لحظه هوشیاری، بالای سر فرزندش قرآن خواند.

کلبه ننه‌علی در قطعه 24 بهشت زهرای تهران، کوچک و سرد بود، اما خیلی زود همین خانه جدید ننه‌ علی، تبدیل به میعادگاه عاشقانی شد که مهر مادری را با تمام وجود نظاره می‌کردند.

اگرچه دوسال قبل، کلبه ننه‌علی با بدسلیقگی برخی مسئولان بهشت زهرای تهران ویران شد، اما بی‌گمان شخصیت ننه‌علی و داستان عشق مادری او تا سال‌های سال ویران نخواهد شد.