دل دروغ نمی‌گوید

بهار ‌آمده است با عطر پونه و بابونه خواب را از سر اطلسی‌های همسایه ‌شمالی‌مان ربوده‌ است. اما این چاردیواری که دیگر اختیاری در آن ندارم، دست از چله‌نشینی زمستان برنمی‌دارد. هنوز از آسمان دلمان برف می‌بارد گاه سپید‌ گاه سرخ. انگار:

بر لحاف فلک افتاده شکاف

پنبه می‌بارد از این کهنه لحاف

هنوز ما سرمای استخوانسوز زمستان را چهارزانو نشسته‌ایم و هفت ستون بدنمان می‌لرزد از سرما در این خانه‌ای که سقف و ستونش با زلزله نیم‌ ریشتر ویران می‌شود.

بهار آمده است تا سرشاخه‌های جوان درختان که به تصاحب آسمان قد می‌کشند، تا ریشه‌های عمیق بیدهای سرازیری که مجنون‌بودن، لیلایشان کرده است،‌تا سرشاخه‌های درختان توت که قند در دل آسمان آب می‌کنند.

ولی ما همچنان فرزندان خلف زمستانیم که هفت پشتمان به سپیدی برف و تک‌افتادگی‌ تگرگ و خیسی باران می‌رسد.

بهار آمده است و ما در این خانه‌ای که یک سه دیواری بیش نیست و همیشه یک رکنش کم است، همچنان در تدارک شب‌های چله، بزرگ و کوچک می‌شویم.

راستی ما را چه شده است؟ کدام نفرین از کدام دهان باکره ما را به این شب سیاه مهمان کرد؟ کدام نگاه معصومی ما را به این جهنم سرد دچار کرد؟ کدام آه سرگردان از کدام سینه سوزان به دنبالمان بود که چون باد دربه‌دری را دوست داریم و چون تگرگ فشرده و سرد، یخزده و هراسان تیرگی خاک را بر زلالی آسمان ترجیح می‌دهیم. رها می‌شویم تا بیفتیم. ما را چه شده است که آسمانی‌شدن گاه به گاهمان ​ چون کاغذبادی در مسیر گردبادی هراسان هروله می‌کنیم.

خدای من، این خانه امن نیست. سرکشی در این سرا حرف اول را می‌زند و سراسر عمرمان را سرسری طی کرده‌ایم.

باید برگردیم. این مسیر امن نیست، ساکنان سیاهی کمین کرده‌اند، در سایه آفتابی که در دلمان هنوز زبانه می‌کشد باید به روز نقبی بزنیم و تا فردا از خودمان بدویم. باید برگردیم. هر افتادن مقدمه برخاستنی بزرگ است.

تا دانه نیفتد درخت سبز نمی‌شود که شاخه‌هایشان به تصرف آسمان بلند شود. هر شاخه فریادی سبز است از تیرگی خاک تا آبی گسترده افلاک:

افتادم و شکستم و برخاستم که تا

مردی که ناز چشم تو را می‌خرد شدم

بهار آمده است. تابستان در راه است و ما باید به خورشید سلامی دوباره کرده و از دلمان که هنوز از نفرین باکره است شروع کنیم. چراکه​ دل زبان نیست که دروغ بگوید.

علی بارانی