رادیوی من کجاست؟‌

بعدها از دوستان شاغل در رادیو تحقیق کردم و باخبر شدم در سطح شهر تهران چند مغازه معدود در اطراف میدان امام خمینی و خیابان لاله زار وجود دارد که فروشنده دستگاه‌های رادیو هستند. اما در خیابان جمهوری این رسانه‌های مدرن هستند که همه جا را تسخیر کرده‌اند.

در ویترین این فروشگاه‌ها همه جور دستگاه صوتی و تصویری به چشم می‌خورد بجز رادیو؛ رسانه قدیمی که سال‌هاست همچون یک همصحبت مهربان، لحظات تنهایی شنوندگانش را پر می‌کند، امروز جایش در بازار پرزرق و برق کالاهای صوتی و تصویری خالی است. در سال‌های اخیر رادیو با دیگر رسانه‌ها ادغام شده و برای شنوندگان این فرصت پیش آمده که در محیط‌های چند رسانه‌ای از صدای رادیو بهره ببرند. البته خیلی هم نمی‌شود اسمش را «فرصت» گذاشت. چرا که با پررنگ شدن ماجرای ادغام، تعداد دستگاه‌های اصیل گیرنده رادیو روز به روز در حال کمتر شدن است.

شما اگر بخواهید رادیو داشته باشید باید تلفن همراه یا ام پی تری پلیری بخرید که رویش امکان دریافت امواج رادیو موجود باشد. اکنون دستگاه‌های گیرنده دیجیتال هم شما را به دنیای پررمز و راز رادیو وصل می‌کند؛ ولی هیچ یک از اینها نمی‌تواند جایگزین واقعی دستگاه‌های قدیمی رادیو شود. همان دستگاه‌هایی که پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌ها موجش را روی «صبح جمعه با شما» و «قصه ظهر جمعه» و «راه شب» تنظیم می‌کردند و ساعت‌ها با برنامه هایش سرگرم می‌شدند. دستگاه‌های مدرن نمی‌تواند پاسخگوی زن خانه داری باشد که می‌خواهد در حال ظرف شستن و پخت و پز شنونده رادیو باشد. شنوندگان واقعی رادیو دنبال گیرنده‌های رادیویی هستند که صرفا «رادیو» باشد. رادیویی بدون چراغ‌قوه و ام پی تری پلیر و موبایل و ضبط‌صوت و هر چیز اضافه دیگر.