همچنان باپرجا

«اولا تمام نوشته‌های ایشان درست است و من هم که چند فرزند دارم احساس مادر ایشان را می‌دانم. او باید مثل فرزندان من صبور باشد و مادرش هم اگر مایل بود منزلش را اجاره دهد و یک آپارتمان کوچک اجاره کند تا مادر و دختر هر دو در کنار هم زندگی کنند. این جوری هم سایه جان تنها نیست، هم مادرش. این اولین راهی است که به نظرم می‌رسد. خود ما هم البته با چنین مساله‌ای روبه‌رو بوده‌ایم. چون با این که من بیمار بودم و هستم، ولی 2 فرزند من در شهرستان‌های دور و نزدیک به دانشگاه رفتند. با این همه هر چند وقت یک بار به دیدن من می‌آمدند و با این که من 2 هفته در میان شیمی‌درمانی می‌شدم و نیاز به آنها داشتم، ولی باقی اطرافیان در کنارم بودند تا این که آنها الحمدلله فارغ‌التحصیل شدند و دوباره نزد من برگشتند. من هیچ وقت نخواستم فرزندانم به خاطر من دانشگاه و درس و مشق را رها کنند و امیدوارم که مادر سایه هم در مورد فرزندش چنین کاری را نکند. خانه و کاشانه را به خاطر آینده فرزندشان ترک کنند و این چند سال را در کنار فرزندشان باشند و نخواهند فرزندشان موفق نشود و مدام دل نگران او باشد. چون همه پدر و مادرها آرزو دارند موفقیت و شادی فرزندانشان را ببینند. سایه باید به این فکر کند که اگر به جای درس خواندن در موقعیت دیگری قرار می‌گرفت، یعنی مثلا ازدواج می‌کرد و مجبور بود با همسرش به جای دوری برود، آن وقت راضی می‌شد به خاطر مادرش از همسرش جدا شود؟ امیدوارم مادر یا خود سایه از حرف‌های من نرنجیده باشند، ولی اگر من جای مادر سایه بودم، حتما این کار را می‌کردم و مانع موفقیت بچه‌ام نمی‌شدم. در ضمن، سایه می‌تواند با مسوولان دانشگاه صحبت کند، شاید آنها او را به شهر نزدیک‌تری انتقال دهند، طوری که او بتواند هر شب در منزل باشد. در خاتمه امیدوارم که مشکل ایشان هر چه زودتر حل شود.»