روز بیداری‌

نکته اول: بیداری، شرط لازم جهت تکامل‌

در فراز اول دعای روز سوم، از خدای متعال بیداری و هوش مسالت شده و در مقابل آن نیز سفاهت و نادانی قرار گرفته است. بنابر این بیداری به معنای انتباه و توجه درونی به خویشتن است که استعداد دریافت معارف را در انسان تقویت می‌سازد. قرآن کریم، انسانی را هوشیار و بیدار برمی‌شمارد که قابلیت ادراک معارف را دارد و فعالیت ادراکی او فقط در مشاهده  از طریق حواس پنجگانه خلاصه نمی‌شود بلکه نوعی از ادراک معنوی، نقش تحلیل و ادراک حواس او را در برمی‌گیرد. لذا از این افراد به اولی‌الالباب (صاحبان خرد) یاد می‌کند که خرد تکاملی آنان علاوه بر دریافت حسی، به نوعی ادراک و تحلیل معنوی نیز رسیده است. لذا بعضی از آیات را به عنوان نشانه‌هایی معرفی می‌کند که فقط اولی‌الالباب می‌توانند به درک آن برسند. در مقابل، ابزارهای دریافتی بعضی افراد را ناکارآمد و غیر فعال توصیف می‌‌کند و می‌فرماید: و لهم قلوب لا یفقهون بها و لهم اعین لا یبصرون بها؛ کسانی که قلب دارند ولی نمی‌فهمند و چشم دارند و نمی‌بینند. کسانی که به این خصلت مذموم دچار شوند، آستانه معرفتشان از مرتبه دریافت حسی بالاتر نمی‌رود. لذا نوع نگاه این افراد به هستی، نگاهی حداقلی و مادی است که در فضای زندگی جاری شده و به جای جریان یافتن نشاط روح و تکامل عقل در زندگی، نوعی رکود و واپس زدگی معنوی را به وجود می‌آورد.

نکته دوم:خیراندیشی انسان و خیر خواهی خدا

یکی از خصوصیات انسان خردمند این است که منبع نزول خیر و رحمت را  فقط خدای متعال می‌داند و از طلب خیر به درگاه احدیت، هیچ‌گاه فروگذار نمی‌کند، همیشه با نیکویی و حسن ظن، خدا را یاد می‌کند و با نگاه خوش‌بینانه و سرشار از امید، خدای متعال را یاد می‌کند. این نوع نگاه، تاثیر بسزایی در زندگی انسان دارد، مثبت‌اندیشی و نیکونگری را برای انسان ایجاد می‌کند و یاس و نا امیدی را از فضای ذهن انسان دور می‌سازد. این نگرش اعتماد قوی و توکل به ذات احدیت را فراهم می‌آورد که موجب اعتماد به نفس و قوت عمل آدمی در فراز و فرودهای زندگی روزمره می‌شود و این اعتماد، به ازدیاد لطف و افزونی نزول خیرات از جانب خدای متعال منجر می‌شود.

سید حامد حسینی‌