اربعین؛ یک نیاز بزرگ

«اریش‌فروم»! روان‌شناسی برجسته و اسمی آشنا، برای آن‌ها که می‌خواهند یا تمایل دارند در دنیای جدید روان‌شناسی انسان قرن بیستمی قدم بزنند و به‌گونه‌ای متفاوت، به آدم‌های این تمدن نگاه کنند. «اریش فروم»، که با پرخاشگری‌های فراوان علیه مکتب مسلط فروید در دنیای روان‌شناسی به شهرت رسید! مهم‌ترین عامل سیه‌بختی بشر قرن بیستمی را از دست دادن «توانایی مهرورزی» می‌داند و البته دسترسی به «خوشبختی بزرگ» نیز گسترش «توانایی مهرورزی با عشق‌ورزی انسانی» معرفی می‌کند.

اریش فروم همانند همه روان‌شناسان معروف و «مکتب‌آفرین» گذشته که یا دشمن «دین» و «آموزه‌های دینی» بودند یا دین را مجموعه‌ای از سخنان ضد‌خرد و ضد‌علم می‌پنداشتند؛ هیچ‌گاه نتوانستند به مفهوم عمیق «نشاط» یا «سرور» یا «باطن پرخوشحال» طبقه مومنین جهانی چشم بدوزند و سپس با تحقیقات روان‌شناسانه به حقیقت تابناک آن دسترسی یابند و بدین‌واسطه شاید بتواند از عوامل روزافزون «سیه‌بختی» بشر متمدن بکاهد! هم‌اکنون باید اعتراف کنیم؛ قرن بیست و یکم را سیاست‌های استراتژیک جامعه جهانی از «نشاط» انسانی تهی ساخته و به موازات کاهش حجم «نشاط انسانی» بر حجم «خشونت انسانی» افزوده است.
اما ... زیبایی خیره‌کننده قدرت تقدیر الهی، این است که در برابر «مشعل المپیک» خشونت قرن بیستمی و بیست و یکمی «مشعل حسینی» یا «مشعل نشاط‌آفرین اربعین» را روشن کرده و با فروغ مهرورزانه آن، «خشونت تولیدی سیاست‌های جهانی» را خنثی می‌کند و نمی‌گذارد مفهوم خشونت که چونان افعی خزنده و بی‌روح‌کننده‌ای حرکت می‌کند و روابط مهرورزانه انسانی را می‌بلعد؛ به‌راحتی پیشروی کند و به‌سهولت، روابط تاریخی و انسانی را به آتش پرخشونت ببرد.

اگر بتوانیم به دور از هرگونه جنجال رسانه‌ای دشمنانه علیه کلمه «حسین» به «اربعین بزرگ حسین» نگاه کنیم، باید با صمیمیت و خوشحالی گسترده به جهان بشری اعلام کنیم آن ستاره نشاط‌آفرینی که می‌تواند در قلب انسان‌ها هرگونه بی‌رحمی را به محبت - و محبتی پایدار - تبدیل کند؛ حضور در اربعین است. «مفهوم نشاط» هیچ‌گاه بدون یک پشتوانه قوی و یک «روح بزرگ» در میدان قلب‌ها و وجدان‌ها متولد نمی‌شود و رشد نمی‌کند! اربعین، بی‌هیچ کم و بیشی و بی‌هیچ گزافه‌ای یک «نیاز بزرگ» بشر امروز و «تمدن از خط خارج‌شده» جهان حقیقت‌های ماست.

«اربعین»، دریای همیشه درخشنده نشاط و نجات از تمامی ناامیدی‌ها و بی‌فردایی‌ها و بی‌انگیزگی‌هاست. همیشه جوشان و پردرخشش باد؛ این دریا و روح آن، حسین!