نوزادان، قربانیان هپاتیت

اگر تست آنها مثبت باشد، موقع تولد نوزاد، علاوه بر واکسن، آمپولی به نام ایمونوگلوبولین هپاتیتB هم به طور همزمان به نوزاد تزریق می‌شود که شانس انتقال ویروس هپاتیت B را از مادر به نوزاد بسیار کاهش می‌دهد. به طور کلی، هنگام تولد، چنانچه نوزاد با خون مادر آغشته شود، ویروس ممکن است وارد بدن شده و نوزاد مبتلا به هپاتیت شود. اگر خانمی حین حاملگی متوجه ابتلا به هپاتیت B شود، باید تست دقیق‌تری از شمارش ویروس از او گرفته شود. اگر شمارش ویروس خیلی بالا باشد، ممکن است در سه ماهه آخر حاملگی، دارویی برای مادر تجویز شود که با مصرف آن، مقدار ویروس کاهش می‌یابد تا موقع تولد، شانس ابتلای نوزاد به هپاتیت B تا حد امکان کمتر شود.
اگر نوزادی هنگام تولد مبتلا به هپاتیت B شود و ویروس را از مادر خود دریافت کند، تا آخر عمر با این بیماری دست و پنجه نرم می‌کند و از بدن او پاک نمی‌شود. بنابراین، مهم‌ترین کاری که در این میان می‌توان انجام داد، جلوگیری از ابتلای نوزادان به هپاتیت B هنگام تولد است. در حالتی که نوزاد از هنگام تولد مبتلا به هپاتیت B می‌شود، در 90 درصد موارد، بیماری مزمن شده و فرد تا پایان عمر او را با مشکلات فراوانی مواجه می‌کند. ارتباطی بین زایمان طبیعی یا سزارین و ابتلا به هپاتیت وجود ندارد، اما در هر صورت مراقبت‌های بهداشتی کفایت می‌کند. از آنجا که درمان هپاتیت C در دوران بارداری دشوار است، چنانچه موارد بهداشتی
به خوبی رعایت شود، احتمال انتقال آن به نوزاد بسیار پایین است. در بیشتر موارد، احتمال انتقال هپاتیت B از مادر به نوزاد وجود دارد. در سنین پایین و زیر ده سال، اگر کودک یا نوزادی مبتلا به هپاتیت شود، ممکن است هیچ علامتی نداشته باشد و در مواردی، ممکن است نوزاد دچار سرماخوردگی و تب شود و سپس بهبود پیدا کند. اما در آزمایش‌هایی که گرفته می‌شود، آنزیم‌های کبدی بالاست و می‌توان ابتلا به هپاتیت را تأیید کرد.

ندا اظهری

سلامت