زوایایی شگفت انگیز از انسانیت، در مراسم راهپیمایی اربعین پدیدار می شود

نکته ای که در آن مراسم بیش از هر چیز نظر من را به خود جلب کرد سیل مردمی بود که از هر نوع تفکر و سلیقه و ظاهری خود را به اقیانوس دلباختگان حضرت ابا عبدالله الحسین علیه السلام متصل نموده بودند؛ اقشار مختلف مردمی با هر زبان و گویش و نژادی آن هم از اقصی نقاط دنیا. ملیت های مختلفی که برخی از آن ها پرچم کشور متبوع خود را نیز حمل می کردند. از کانادا و سوئد گرفته تا بحرین و سوئیس. مردم دسته دسته و در قالب گروه های کوچک و بزرگ گام در مسیر ابراز عشق به سالار شهیدان گذاشته بودند. در این مسیر با پدیده های بکر و ناب انسانی و اخلاقی روبرو می شوی که با هیچ متر و معیاری قابل ارزیابی و سنجش نیست. اینکه در مسیر پیاده روی آدم های معلولی را می دیدم که می آمدند با ویلچر یا عصا یا حتی خیلی از آن ها مسیر چند ده کیلومتری نجف تا کربلا خود را بر روی زمین می کشیدند تا به حرم حضرت امام حسین برسانند را به هیچ شکلی نمی توان تفسیر کرد، جز اینکه نیروی عظیم عشق به حسین علیه السلام نیرو و انگیزه ای فراتر از حد تصورات مادی در این افراد تبلور یافته بود. در آن ایام منبع محبت، انسانیت و مهربانی را در مسیر پیاده روی اربعین می توان یافت کرد. انسان هایی که با التماس زوار را به منازل و مواکب خود دعوت می کنند و یا پای آن ها را با خواهش و تمنا ماساژ می دهند و لباس هایشان را می شویند. این پدیده ها حول محور عشق و ارادت به ساحت مقدس آقا اباعبدالله شکل می گیرد و اساسا در هیچ مقیاس مادی نمی گنجد و قابل بیان نیست. در مجموع حس حضور در این مراسم، حس بسیار شگفت انگیز و وصف نشدنی بود. این حس را در چشم تک تک زائرین می شد دید . من دریافتم در مراسم راهپیمایی اربعین عشق و علاقه به خاندان نبوت و اهل بیت زوایایی از انسانیت را پدیدار می کند که شما در هیچ نقطه دیگر نمی توانی آن را لمس کنی.

کمیل قاسمی، نایب قهرمان المپیک ریو