یک مادر به توان 4

به گزارش جام‌جم، گلیا روانبخش 26 ساله که پسر شش ساله‌ای به نام آرتین دارد و در یکی از محله‌های شهر بجنورد زندگی می‌کرد، شاید هیچ‌وقت فکر نمی‌کرد آخرین سفرش بی‌بازگشت باشد. بیست و یکم تیر امسال گلیا لباس‌های پسرش را تنش کرد، وسایلش را جمع و جور کرد و بعد خانواده سه نفره‌شان سوار خودرو شدند. در مسیر خواهر و دو خواهرزاده‌اش را هم سوار کردند. آنها برای دیدن خواهرشان بجنورد را به مقصد تهران ترک کردند. صدای خنده بچه‌ها فضای داخل خودرو را پر کرده بود. گلیا پشت فرمان خودرو نشسته بود وآرام آرام حرکت می‌ کرد.

حوالی ظهر به جاده سرخه سمنان رسیدند. در همین موقع بود که راننده‌ای سعی می‌کرد از خودروی آنها سبقت بگیرد. او دست بردار نبود و با حرکتی خطرناک باعث شد راننده زن به درستی نتواند ماشین را کنترل کند و خودرو واژگون شد. به یکباره صدای خنده بچه‌ها خاموش شد. صدای ناله و درد در فضای جاده پیچید. رانندهای عبوری به اورژانس و آتش‌نشانی زنگ زدند و به کمک این خانواده شتافتند. با حضور امدادگران آنها که بشدت مصدوم شده بودند از خودرو خارج شدند. مصدومان که سه کودک خردسال و نوجوان و دو زن و یک مرد بودند در بیمارستان کوثر سمنان بستری شدند.

از ناحیه دست و پا صدمه دیده بودند اما گلیا ضربه به سرش خورده بود. زن جوان حالش بد بود و در بخش مراقبت‌های ویژه بستری شده بود. مادر و پدر گلیا خودشان را از روستا به بیمارستان رسانده بودند.

مادر ذکر صلوات از دهانش نمی‌افتاد و پدر دستانش را به آسمان گرفته بود و خدا خدا می‌کرد تا یک‌بار دیگر دخترش چشمانش را بازکرده و صدایش کند.

کم‌کم خانواده شوهر گلیا و دایی و بقیه اعضای خانواده‌اش هم سر رسیدند. همه گریه می‌کردند و امید داشتند که او زنده بماند، اما با گذشت یک روز پزشکان گفتند گلیا مرگ مغزی شده و دیگر امیدی به بازگشتش به زندگی نیست، اما خانواده‌اش می‌توانند اعضای بدن او را اهدا کنند. مادر باورش نمی‌شد که دیگر دخترش را نمی‌بیند. نمی‌دانست به نوه‌اش چه بگوید. چشم به پنجره اتاق شیشه‌ای دوخته بود و تند تند صلوات می‌فرستاد و ذکر می‌گفت. سرانجام پدر و مادر، پدر شوهر و همسر گلیا موافقت کردند و برگه‌های اهدای عضو را امضا کردند تا بیمارانی با دریافت قلب، کلیه، کبد و بافت‌های نسوجی این مادر جوان به زندگی سلامی دوباره کنند. پیکر او روز دوشنبه گذشته به بیمارستان سینای تهران منتقل و روز بعد اعضای بدن او به بیماران اهدا شد.

خانواده‌اش پیکر او را به بجنورد منتقل و در آرامستان شهر دفن کردند. هر چند او نقاب به خاک کشید اما هنوز قلبش می‌تپد و ایثار او تا ابد باقی‌ می‌ماند.

به خواست گلیا عمل کردیم

عیسی رحیمی، دایی گلیا به جام‌جم گفت: خواهرزاده‌ام گلیا زن مهربان و آرامی بود. او آخرین فرزند خانواده‌اش بود. 9 سال پیش ازدواج کرده و صاحب پسر شش ساله‌ای بود. آنها به تهران سفر می‌کردند که این تصادف رخ داد.

زمانی که پزشکان به ما گفتند امیدی به زنده ماندن خواهرزاده‌ام نیست و او مرگ مغزی شده، خیلی ناراحت شدیم.

وی افزود: خواهرم مرگ او را باور نداشت و ابتدا اجازه نمی‌داد اعضای بدن او اهدا شود، اما بعد از این‌که با وی و دیگر اعضای خانواده حرف زدم که با اهدای اعضا می‌توانند به چند بیمار زندگی بدهند، قبول کردند و به اهدای اعضا رضایت دادند.

دایی گلیا ادامه داد: هر چند او برای همیشه ما را ترک کرد اما با ایثاری که انجام داد برای همیشه درس انسانیت را معنا کرد و رفت. گلیا فروردین امسال که به خانه‌مان آمده بود؛ متوجه شد که زن مستاجرمان تصادف کرده و فوت شده است.

بعد از آن می‌گفت ای کاش اگر تصادفی رخ می‌دهد اعضای بدن مصدومان مرگ مغزی به بیماران هدیه شود تا افرادی زندگی دوباره پیدا کنند. به من می‌گفت اگر او هم مرگ مغزی شد اعضای بدنش را اهدا کنیم که همین کار را انجام دادیم و او به آخرین خواسته‌اش که هدیه زندگی به بیماران بود، رسید.

معصومه ملکی - حوادث