باید از آن طرف شیشه تماشا بشوی...

هزاران قصه که هیچ‌کدام در هیچ شبی تکراری نبوده‌اند. حکایت برخورد من و برف هم همین است. برف برای ما کویری‌ها یک معجزه است. یک ابر اتفاق یک هجوم پر از معنا... به خاطر همین در ذهنم محکم‌تر به این قصه فکر می‌کنم. برف برای ما بمی‌ها بیم بود و گره‌خوردگی با اسطوره. رشته کوهی سرمه‌ای رنگ در شمال بم وجود دارد که کفوتی‌اش می‌نامند. یک باور قدیمی بمی می‌گوید اگر برف بیاید و روی کوه کفوتی را بگیرد همه گاوها می‌میرند و فکر کن به این در آمیختگی یک رفتار طبیعی طبیعت با یک اتفاق اسطوره‌گون. داشتم از ذهن خیال پردازم می‌گفتم. من یک مرضی دارم که توی شیرین‌ترین لحظات عمرم هم که باشم به یک چیز مزخرف فکر می‌کنم و کلا ضدحال می‌خورد به همه حال خوبم. خیلی راحت می‌توانستم همین الان از برف و شیره و سرسره‌بازی توی کوچه‌های شیب‌دار شهر و سلفی و یک فنجان شکلات ذوب‌شده با کره فندق بنویسم. می‌توانستم از لحاف کرسی و کاهو سکنجبین و لبوی داغ بنویسم. از مرخصی گرفتن در یک روز برفی بنویسم و کنار خانواده از پنجره به برف نگریستن را روایت کنم. از شما چه پنهان همه این کارها را هم کردم. دیروز هم شکلات داغ خوردیم، هم برف بازی کردیم و هم سلفی گرفتیم، ولی در تمام این لحظات به پیک موتوری‌ها فکر کردم. به هموطنانم در کرمانشاه فکر کردم. به سربازهای لب مرز فکر کردم. به پلیس‌ها، به امدادگرها... به در جاده مانده‌ها... به کارتن خواب‌ها. حالا شما بگو چه شوآف مزخرف انسان دوستی‌ای راه انداختی که چی؟!... خیلی مهم نیست. من توی این یادداشت برای شما بلند فکر کردم. مدتی پیش یک اطلاعیه دیدم از یک خیریه مردم نهاد. یک تکه مقوا انداخته بود روی زمین و رویش نوشته بود: «معتقدی برف خیلی زیبا و قشنگه و عاشق برفی آره؟ اگه راست می‌گی نیم ساعت روی این کارتن بخواب!!!» خدا بیامرزه پدربزرگم رو می‌گفت: «از برف اونایی لذت می‌برن که جاشون گرم و نرمه...»

حامد عسکری

شاعر