یک قاعده طلایی در تربیت بچه ها/ سرمایه گذاری بر روی کودکانه ها

به گزارش جام جم آنلاین، گاهی بچه ها می پرسند بابا من کی بزرگ می شوم؟ یا صبح اول وقت، پای میز صبحانه، دست گردن مامان می اندازند و با شیطنت می گویند امروز دیگر بزرگ شدم!

به بچه ها قول های زیادی می دهند که موعد سر رسیدش را موقعی قرار می دهند که آن ها بزرگ شوند! وقتی بزرگ شدی برایت دوچرخه می خرم؛ حالا که هنوز بچه ای، بزرگ تر که شدی اجازه داری شب خانه خاله بخوابی؛ برای همین است که بچه ها در رؤیاهای کودکی شان روزشماری می کنند که کاش زودتر بزرگ شوند.

کودکان گاهی خود را در کارهای دیگران شریک می کنند و ادای آن ها را در می آورند تا به دیگران بفهمانند بزرگ شده اند؛ برخی از این مشارکت ها، نیکو و پسندیده است و باید توسط پدر و مادر به عنوان یک اهرم تربیتی، به رسمیت شناخته شده و بر روی آن سرمایه گذاری شود؛ مثل مشارکت بچه ها در نماز جماعت؛ بارها دیده ایم کودکی در صف نماز، پشت سر پدر ایستاده و یا چادر رنگی مادر را به سر می کند و شبیه او دولا و راست می شود. برخی خانواده ها اینگونه تقلیدهای کودک را سرکوب کرده و یا آن را با بی ذوقی تمام، می خشکانند: ما که یک عمر نماز خوانده ایم کجا را گرفته ایم؟! بچه جان! حالا این کارها برایت زود است؛ برو بازی کن، به سن ما که برسی غصه خواهی خورد!

در کودکانه ها می توان بذر باورها را کاشت و در تقلیدهای کودکانه می توان مزه بندگی را تعبیه کرد. شیرینی ماه رمضان، فرصت خوبی است برای جاگیر کردن برخی عادت های خوب در نهاد کودکان تا به مرور فلسفه عبادت را درک کرده و با کارهای خوب، انس و الفت پیدا کند.

| عکس نوشت| شماره 23| سید مهدی سیدی|