چرا خیلی ها «بی باوری» را لایک می کنند

به گزارش جام جم آنلاین، می گفتم چون مشغله هایم زیاد شده است، مسجد نمی روم. رندی گفت اشتباه می کنی! چون مسجد نمی روی، مشغله هایت زیاد شده است. اصلا چون برای خدا وقت نمی گذاری این همه گره به کارت افتاده است. البته حق داری اگر حرف هایم را باور نکنی. چون باور کردن بعضی حرف ها، هزینه دارد و تو آدمی نیستی که بخواهی هزینه بپردازی! برای همین است که خیلی ها، «بی باوری» را لایک می کنند. فقط کافی است در همه چیز تردید کنی، با یک عبارت «کی گفته؟» زیرآبش را بزنی و هر وقت هم در برابر استدلال ها کم آوردی بگویی «ولمون کن تو رو خدا!»

اما باور کن که باورهایی است در زندگی هر آدم که او را آباد می کند. باور به «مسجد» یکی از این هاست.

برای شروع خوب است بعضی باورهایت را پاک کنی. اصلا معلوم نیست کدام شیر پاک خورده ای توی کله ما کرده است «چراغی که به خانه رواست به مسجد حرام است!» اصلا مگر خانه و مسجد دو تاست که بین آن دعوا درست کرده ایم. «مسجد»، آمده است ما را نجات دهد؛ آمده است تا اتفاقا خانه ها را امن و زندگی ها را آباد کند.

البته این زندگی های مدرن هم تقصیرکارند که پای ما را از مسجد بریده اند: شب نشینی های بی جهت و پر طمطراق، فیلم دیدن های همیشگی، سفره های دیرهنگام، اینترنت همیشه وصل، اخبار زرد و وسوسه بر انگیز، دویدن های بی حاصل برای یک مشت پول، درس خواندن های عشق مدرک! اصلا حواس مان نیست موهای کنار گوش مان در حال سفید شدن است و توان از پاهایمان در حال ربوده شدن؛ داریم پیر می شویم اما هنوز برای خودمان کاری نکرده ایم. فصل آشتی کنان رسیده است. آشتی با مسجد؛ مردم دوباره آمده اند سراغ کوچه مجاور، همانجا که مسجد مظلوم محل دارد خاک می خورد، می خواهند گرد و غبارش را بگیرند و برای مهمانی صاحب مسجد، سرپایش کنند.

نیت کن شب ها دو سه دقیقه به اذان مغرب در لپ تاپت را ببند، تلویزیون را خاموش کن، موبایلت را ساکت کن، برو مسجد محل، نیم ساعتی بمان، نماز بخوان، با خدا حرف بزن، زنده شو و برگرد.

| عکس نوشت | شماره 22| سید مهدی سیدی|