حال دندان من چطور است؟

به گزارش جام جم آنلاین، محرومیت، ویرانگر است و پر دست انداز. دولت ها کار چندانی از پیش نمی برند. مردم باید، خود به داد هم برسند. درست مثل دندانپزشکی که خود را به محروم ترین جاهای کشور رسانده و برای عالم پزشکی، آبرو می خرد.

اینجا درمانگاهی است محقر در جایی خیلی دور، شاید هم یک بیمارستان صحرایی موقت باشد، یا شاید حتی یک مدرسه با یونیت دندانپزشکی سیار؛ دندانپزشک عکس هم، شاید اصلاً دانشجوی دندانپزشکی باشد.

مرد جوانی، دهانش را باز کرده و دندان‌های خرابش را به تعمیر دکتر سپرده و دارد خوب می‌شود. همزمان کودکی از راه می رسد، به گمان آنکه فرصت از دست خواهد رفت، عجولانه دهانش را می‌گشاید: آقای دکتر! حال دندان من چطور است؟ دکتر نمی تواند دلش را بشکند، شاید بشود آرامش کرد، عجالتا با یک نگاه!

اینجا کسی نوبت نمی گیرد، پولی نمی پردازد، بر سر بیمه دعوا نمی کند، میزی نیست که زیرِ میزی وجود داشته باشد، دری وجود ندارد که پشت در ماندن بخواهد!

اصلاً نمی شود توی تهران نشست و از حال مردم این سرزمین، خبر گرفت. باید کت گران قیمت را از تن در آورد و پا در رکاب گذاشت و رفت و مهربانی کرد و دید و چشید و انگیزه یافت و کار کرد و سیاهی فقر را از چهره این دیار خسته، زدود.

| تصویر متعلق به سفر نوروزی «گروه جهادی منتظران خورشید»، منطقه احمدفداله دزفول، جام جم |

| عکس نوشت| شماره دوم | سطرهای پنهان در دل عکس|
| سید مهدی سیدی |