روزی که محمدعلی جاودانه شد

در این عکس برزمین افتادن «کلیولند ویلیامز» به تصویر کشیده شده در حالی که «محمد علی» در گوشه دیگر رینگ پس از ناک‌ اوت کردن او در طول مبارزه‌شان در سال 1966 ژست پیروزی به خود گرفته است.

نیل لایفر، عکاس این تصویر نیز از آن به‌عنوان بهترین عکس دوران حرفه‌ای خود در طول 40سال فعالیتش یاد می‌کند و آن را عکس مورد علاقه‌اش می‌داند. این عکس شگفت‌انگیز توسط دوربینی گرفته شده که روی دکلی با ارتفاع 24‌متر بر بالای رینگ بوکس رصدخانه هوستون آویزان شده بود.

عکاس با این کار توانسته بود بدرستی احتمال گرفتن یک عکس کامل و خوب را از رینگ بوکس افزایش دهد. با شانسی به همان اندازه خوب او توانست در مناسب‌ترین و بهترین لحظه ممکن ریموت کنترل را فعال کرده و این عکس را ثبت کند.

این زاویه و این موقعیت در بهترین لحظه ثبت شده و آن را به عکسی شگفت‌انگیز بدل کرده است. احتمالا عکس‌های زیادی از این لحظه و دقایق منتهی به آن توسط عکاسان مختلف گرفته شده است تا به چنین دستاوردی برسند. عکاسان حرفه‌ای برنامه‌ریزی‌های بسیاری انجام می‌دهند تا به لحظه‌های شادمانی اینچنینی در ورزش دست یابند و بتوانند از آن عکاسی کنند. برای لایفر این قطعا یک چالش بزرگ بوده است که چه زمانی از جا بلند شود، در موقعیت قرار گیرد و در انتظار علی باقی بماند تا بتواند بهترین ژست او را ثبت کند. احتمالا زمان‌بندی درست برای این عکس حداقل چیزی بوده که ذهن عکاس را درگیر کرده و سایر موارد سختی‌های بیشتری داشته است.

علاوه بر تمامی اینها یکی دیگر از نقاط مثبت این عکس به تصویر کشیدن تمامیت رینگ بوکس از نمای بالاست که یک کلیت واحد از آن لحظه و احساسات موجود در آن را بخوبی نشان می‌دهد. قرار دادن برنده و بازنده در یک قاب در عین در مرکز قرار ندادن برنده و نشان دادن موقعیت مبارزها در دو سوی رینگ در آن واحد، احساسی دوگانه در بیننده ایجاد می‌کند که به او اجازه می‌دهد در یک لحظه هم برای برد علی، شادمانی کند و هم برای باخت ویلیامز، محزون باشد. شاید وجود چنین احساسات متناقضی در یک قاب واحد و ایجاد غلیان احساسی در بیننده یکی از دلایلی است که این عکس را همیشه زنده و پویا نشان می‌دهد و دیدن آن در هر زمان احساسات بیننده را بیدار و او را هیجان‌زده می‌کند.