ناکامی تکراری آرژانتین

آرژانتین حتی همان تیم بازی اول هم نبود. انگار استرس فینال‌های تکراری آرژانتین ـ که راهراهپوشان در این سال‌ها در همه آنها ناکام مانده‌اند ـ مثل خوره به جان بازیکنان آرژانتین افتاده بود. دنیا وقتی برای آرژانتین تمام شد که هیگواین در همان دقایق ابتدایی بازی، موقعیت طلایی خود را در مصاف تک به تک با براوو دروازهبان و کاپیتان شیلی به هدر داد و توپ را به خارج زد. اخراج دیاز بازیکن شیلی که با دو کارت زرد مواجه شده بود، کمی امید را به اردوی آلبیسلسته آورد، اما اشتباه فاجعهبار داور برزیلی باعث شد یک خطای ساده را که اخطار هم نداشت، با کارت قرمز مستقیم جریمه کند؛ با اخراج «روخو» کار به تعادل کشیده شد. بازیکنان یکدست شیلی که به گفته آرتورو ویدال، نسل طلایی شیلی هستند، تیمی به‌مراتب بهتر از آرژانتین داشتند. راه‌راه‌پوشان آمریکای لاتین در این بازی تیمی کامل نبودند و ارتباط خطوط درون زمین بدرستی برقرار نمی‌شد. انگار چیزی در این تیم درست کار نمی‌کرد.

بازی در 90 دقیقه قانونی و 30 دقیقه وقت‌های اضافی بدون ردوبدل شدن گل به پایان رسید تا کار دوباره به ضربات پنالتی کشیده شود. داستان تکراری فینال سال گذشته؛ فینالی که در شیلی برگزار شد و جام قهرمانی را به شیلی داد و این داستان باز هم برای شیلی قهرمانی نوشت. با این تفاوت که در پنالتیهای سال قبل، مسی اولین پنالتی را به گل تبدیل کرد و این بار او اولین ضربه پنالتی آرژانتینی‌ها را به خارج زد. باز هم جام به بهترین شیلی تاریخ رسید. تیمی که جنسش جور بود؛ از دروازه‌بان تا مهاجم. درست برخلاف آرژانتین. بعد از پایان بازی، دنیا دیگر برای مسی تمام شده بود. آن‌قدر فشار را زیاد احساس می‌کرد که بلافاصله بعد از بازی به خبرنگاران گفت: «دیگر بازی ملی برای من تمام شده است. من هر کاری از دستم برمی‌آمد انجام دادم؛ اما کاری از دست من ساخته نیست. خاطره این چهار فینال تلخ هیچ وقت از ذهنم پاک نمی‌شود.» او از بازی ملی خداحافظی کرد تا فشارها را از خود کاهش دهد. تصمیمی که فوتبالدوستان دنیا عقیده دارند احساسی بوده و با بازگشت آرامش به زندگی او، قابل اصلاح خواهد بود؛ اما اگر بازگردد باز هم افرادی مانند مارادونا از او جام می‌خواهند و این نکتهای است که باز هم زندگی او را به چالش می‌کشد.