دانشگاهی به اسم صدا و سیما

نسبت صدا و سیما و دانشگاه را دست‌کم از دو منظر می‌توان تبیین و صورت‌بندی کرد. از یک‌سو آرمان صدا و سیما بنا به توصیه بنیانگذاران انقلاب اسلامی، تبدیل شدن به یک دانشگاه عمومی است و بنا به توصیف مقام معظم رهبری، بزرگ‌ترین دستگاه فرهنگی کشور و از سوی دیگر، واجد دانشگاه به معنای آکادمیک کلمه است که تربیت نیروی انسانی متخصص و آگاه را به عنوان هدف خود دنبال می‌کند. در واقع می‌توان گفت دانشگاه صدا و سیما در راستای تبدیل شدن صدا و سیما به دانشگاه عمومی،برنامه‌ریزی شده که قطعا اهدافی مثلا ارتقای کیفی محتوی و برنامه‌های تولیدی و تربیت نیروی انسانی متخصص و کارآمد که بتواند چرخ این دستگاه عظیم فرهنگی را بخوبی بچرخاند جزو همان آرمان بزرگ است. به عبارت دیگر ارتقای کیفی تولیدات تلویزیونی و افزایش رضایت عمومی مخاطبان همواره از دغدغه‌های مهم مدیران رسانه ملی بوده که در راستای رفع این نیاز و بالابردن کیفی برنامه‌ها تلاش‌های مختلفی صورت گرفته است. از تشکیل اتاق فکرهای متعدد تا دعوت به همکاری متخصصان و کارشناسان حوزه رسانه و هنر که با تمهیدات علمی و تخصصی بتوانند به این هدف مهم دست یابند، اما یکی از حلقه‌های مفقوده در این مسیر انجام تحقیقات علمی و پژوهش‌های دانشگاهی است که می‌تواند راهگشایی موثر در ارتقای کیفی برنامه‌های تلویزیون و دست‌کم آسیب‌شناسی آن باشد.

تقویت ارتباط بین دانشگاه و پژوهش‌های علمی با شبکه‌های مختلف تلویزیونی قطعا موثر و ماندگارترین راهی است که می‌تواند به بهبود برنامه‌های سیما ختم شود. پاسخ به این نیازهای نظری و علمی از طریق دانشگاه صدا و سیما که رویکرد و گفتمان علمی رسانه شناختی را مبنای کار خود قرار داده، میسر است.

دانشگاه صدا و سیما در بخش تربیت نیروی انسانی متخصص و کارآمد خود به دو شیوه عمل کرد، یکی جذب دانشجویان علاقه‌مند و با استعداد به فعالیت‌های مختلف در حوزه رسانه ملی و دوم آموزش و زمینه‌سازی برای ارتقای تحصیلی و علمی نیروهای درون سازمانی تا بتواند با تحصیل در رشته مرتبط با حوزه کاری خود از کارآمدی بیشتری برخوردار شوند. با توجه به نوع رشته‌های تحصیلی که در این دانشگاه آموزش داده می‌شود ازجمله تولید رادیو و تلویزیون، هنرهای دیجیتال، ارتباطات، مدیریت رسانه و مهندسی رسانه می‌توان آن را نوعی دانشگاه علمی ـ کاربردی هم دانست که به شکل هدفمند به تربیت نیروی انسانی متخصص و کارآمد دست می‌زند که تاثیرات آن را باید در دو ساحت مدیریت سازمانی و تولیدات محتوایی رسانه ملی ردیابی کرد.

نگاهی به کارنامه و عملکرد این دانشگاه نشان می‌دهد بویژه در دو دهه اخیر، چقدر توانسته در ارتقای بهره‌وری نیروی انسانی و رشد شاخص‌های کیفی تولیدات موثر باشد، اگرچه باید این نکته را هم لحاظ کرد که دانشگاه صدا و سیما در چند سال اخیر به تاسیس و راه‌اندازی رشته‌های تخصصی مرتبط دیگری هم اقدام کرده و طی سال‌ها، اساتید کارکشته و برجسته‌ای را در حوزه نرم‌افزاری و سخت‌افزاری رسانه به خدمت گرفته و از ظرفیت و پتانسیل بیشتری برای اثربخشی بیشتر برخوردار بوده که باید اهتمام بیشتری به آن داشت. دانشگاه صدا و سیما می‌تواند به یکی از کاربردی‌ترین و عملیاتی‌ترین دانشگاه‌های کشور بویژه در حوزه رسانه و ارتباطات بدل شود که به عنوان مرکز عالی مطالعات رادیو و تلویزیونی، پروژه‌های بزرگ تحقیقاتی را با توجه به نیازهای واقعی رسانه ملی به ثمر رسانده و از محصول آن به نفع بهبود و ارتقای کیفی خود بهره‌مند شود.

سپنتا امانپور