تغییر حال از نوع نود و پنجی

تا وقتی که منتظر هستیم تا برای شروع کارهای مهم زندگی‌مان شنبه موعود فرا برسد یا سال عوض شود، نمی‌توانیم انتظار داشته باشیم که آن خوشبختی و اتفاقات خوبی می‌تواند حال ما را تغییر دهد، رخ داده و چهره دیگری از زندگی را ببینیم.

نه سال نود و پنج، نه سال نود و شش و نه هیچ سال دیگری به خودی خود تغییری در ما و حال و احوالمان ایجاد نمی‌کند، اما چیزی که می‌تواند از ما فرد موفق‌تر و راضی‌تری بسازد و این سال را یکی از بهترین‌های زندگی‌مان کند، این است که تصمیم بگیریم، همه چیز بهتر شود. خودمان انسان بهتری شویم، کارمان، وضعیت تحصیل‌مان، روابط مان و توانایی‌های‌مان. این تصمیمات در غالب کلمات زیبا و دلنشین هستند، اما وقتی پای عمل به میان بیاید، وضع کمی فرق می‌کند.

اگر قرار است در کار انسان موفق‌تری باشیم، باید تلاش‌مان را بیشتر کنیم. باید صبح‌ها زودتر قید رختخواب را بزنیم، در محل کار بیشتر حواس‌مان باشد و در یک کلام جدی‌تر به کارمان فکر کنیم و عمل کنیم. اگر قرار است امسال برای ارتقای علمی‌مان برنامه‌ای داشته باشیم بجای آرزو کردن و رویابافی باید برنامه بریزیم، روزهای تعطیل و ساعت‌هایی که به تفریح می‌گذراندیم را کمتر کرده و با هدف پیش برویم. حتی اگر می‌خواهیم امسال وزن کم کنیم هم باید طبق برنامه خاصی پیش برویم و قید بسیاری از چیزهایی که دوست داریم را بزنیم تا به هدف‌مان برسیم.

یادمان باشد برای داشتن احساس بهتر و زندگی زیباتر به چیزی بیشتر از آرزوهای خوب نیاز داریم. اما داشتن آرزو می‌تواند موتور محرکه خوبی برای یک شروع قدرتمند باشد. بعد از آن بهتر است چند گام اساسی را فراموش نکنیم:

اولویت‌بندی کارها

اگر تنها فکر کنیم که چه چیزهایی می‌خواهیم و چه چیزهایی را نمی‌خواهیم و چه رویاهایی از کودکی تا امروز داشته‌ایم و چه کارهایی برای زندگی‌مان لازم است، فهرست بلند بالایی مقابل مان خواهد بود که رسیدن به همه آنها غیر ممکن است‌. بهتر است با خودمان خلوت کنیم و بدون در نظر گرفتن اجبارهای اجتماع و باید و نباید‌های دیگران، اولویت‌های زندگی‌مان را مشخص کنیم. بگذاریم آرزوهای‌مان بدانند هر کدام در کجای قلب و روح‌مان قرار دارند و مهمتر این‌که خودمان نیز از اولویت‌هایمان باخبر باشیم.

برنامه‌ریزی خشن

بیرحمی همیشه هم بد نیست به شرطی که بجای لطمه زدن، حالمان را بهتر کند. برای رسیدن به رویاهایمان لازم است که کمی بیرحم باشیم، چون قرار است به هر آنچه می‌خواهیم، برسیم. مرحله برنامه‌ریزی باید بیرحمانه پیش رود و مرحله اجرایی باید خستگی‌ناپذیر دنبال شود که نتیجه مطلوب حاصل شود. وقتی برنامه‌ای در ذهن می‌چینیم، در کنارش خود را ملزم به اجرایش کنیم و دست نکشیم. در حین تلاش برای اجرای برنامه‌ها سعی کنیم کمتر غر بزییم و مدام به فکر بیخیال شدن نیفتیم. اگر منصرف شویم، باید قید آرزو‌هایمان را هم بزنیم و در نهایت سال نود و پنج هم مثل سال‌های دیگر خواهد گذشت پس برای بهتر شدن، عزم‌مان را جزم کنیم.

آرزوی ما در چهاردیواری یک تغییر حال عمیق همراه با رضایت برای شماست.

ندا داوودی