ایثار به همه چیز ترجیح داشت

آن زمان خیلی‌ها احساس تکلیف می‌کردند و گروه 60 نفره ما نیز در اولین تجربه در عملیات فتح‌المبین حاضر شد. آن روزها محل کار ما بیمارستان شهید کلانتری اندیمشک بود که چیزی نبود بجز یک کارخانه تغییر کاربری داده که مسئولان بهداری سپاه آن را به شکل بیمارستان درآورده و تا حد امکان تجهیزش کرده بودند.

بیمارستان شهید کلانتری در عملیات فتح‌المبین نزدیک‌ترین نقطه به خط مقدم بود به‌طوری که هر آن امکان اصابت خمپاره یا توپ به ساختمان وجود داشت. آن زمان به ما می‌گفتند شما با مرگ فاصله زیادی ندارید و می‌توانید اینجا را ترک کنید، اما محبتی که خدا در دل ما ایجاد کرده بود باعث شد عشق به خدمت بر هول و هراس غلبه کند.

امدادگران جنگ آمده بودند بمانند نه این که رزمندگان را تنها بگذارند و برگردند. حالا که خاطرات آن روزها را مرور می‌کنم می‌فهمم آن دوران بهترین لحظات زندگی من بود با این که روزها 24 ساعته کار می‌کردیم و هیچ استراحتی درکار نبود. من حتی برای مدت چند ماه مجبور شدم دو فرزند کوچکم را با خودم به بیمارستان بیاورم و همان‌جا کنارهم زندگی کنیم.

از آن روزها زمان زیادی گذشته، ولی نبرد برای سربلندی میهن هنوز ادامه دارد. حالا بسیاری از امدادگران جبهه و جنگ در قالب موسسات خیریه فعالیت می‌کنند. خدمت به مردم توفیق است، چه در زمان جنگ و چه در روزگار صلح .

زهرا نوشاد حقیقی

پرستار جبهه و جنگ