یاد روزگار خوش سینمای کودک

الو الو من جوجوام، فیلمی است ساخته سال 73 به کارگردانی مرضیه برومند که اتفاقا از شاخص‌ترین فیلمسازان ژانر سینمای کودک است. در این فیلم که به تازگی از شبکه نمایش پخش شد، بازیگران شناخته‌شده‌ای چون مهدی هاشمی، مهتاب نصیرپور، مرحوم فهیمه رستگار، محمود بصیری، مرحوم جهانگیر فروهر و ارژنگ امیرفضلی در آن ایفای نقش کرده‌اند و موسیقی فیلم را بهرام دهقانیار ساخته است. داستان فیلم همچون بسیاری دیگر از ساخته‌های این ژانر، مضمونی ساده و سرراست دارد. جوجو و میو، دو عروسک بامزه خلق شده توسط آقای صمیمی (با بازی مهدی هاشمی) هستند که برای بازی در یک مجموعه تلویزیونی کودکان ساخته شده‌اند. آقای صمیمی که به عروسک‌هایش حسابی وابسته شده است و در طبقه بالای منزل خانم بزرگ زندگی می‌کند به‌طور ناخواسته در جریان سرقت گردنبند عتیقه خانم بزرگ قرار گرفته و ماشین و عروسک‌هایش دزدیده می‌شوند و این عروسک‌ها سعی می‌کنند دزدها را به دام بیندازند و گردنبند را به خانه برگردانند. از اینجا به بعد داستان، مدام معماها و سرنخ‌های کودکانه‌ای در ارتباط با پیدا کردن محل زندگی آدم بدها‌(!) توسط دو عروسک طرح شده و ذهن مخاطبان کودک فیلم را به چالش برای حل این معماها دعوت می‌کند.

می‌توان گفت گروه سازندگان فیلم سینمایی الو الو من جوجوام ـ که همگی از کاربلدترین افراد این روزهای حوزه سینمای کودک هم هستند ـ تمامی اِلمان‌های لازم برای موفقیت اثر و جلب نگاه کودکان را در فیلم رعایت کرده‌اند و کوشش خود را در راه ساخت اثری آبرومند و بی‌ادعا به کار بسته‌اند. استفاده از شخصیت‌ها و قهرمانان عروسکی که در عمده تولیدات سینمایی آن سال‌ها حضور داشتند، در این فیلم هم رعایت شده و دو عروسک داستان را با تمام شیطنت‌ها و شیرینی‌های خاص کودکانه‌شان به گونه‌ای طراحی کرده‌اند که همچون دو موجود جاندار در ذهن مخاطبان کودک فیلم نفس بکشد و بیننده حتی با ذکاوت و هوش بچگانه این شخصیت‌های عروسکی ارتباط برقرار ‌کند. عاملی که این بار هم مثل همیشه مدیون طراحی و ساخت عروسک عادل بزدوده و مریم سعادت و صداپیشگی آزاده پورمختار و بهرام شاه محمدلوست.

الو الو من جوجوام، هرچند برای کودکان طراحی شده، اما آن‌قدر شیرین است که بزرگ‌ترها را هم درگیر خود کند. دنیایی که در آن سادگی و ساده‌دلی پیروز است و طمع و ریا جایی ندارد. جای بسی تاسف و حسرت است که این ژانر درخشان سینمای ایران در سال‌های بعد به مرور کمرنگ و کمرنگ‌تر شد تا جایی که میانگین ساخت فیلم‌های ژانر کودک در طول یک سال به چیزی کمتر از انگشتان دست رسید و مخاطبان خود را هم از دست داد.

زهرا غفاری

جام‌جم