پرسپولیس؛ نقطه سر خط

درست مثل همان روز که تیم پرسپولیس دو سرمربی داشت، حالا این تیم دوباره دوپاره شده، حمیدرضا سیاسی در یک طرف ایستاده است و نژادفلاح در سوی دیگر. فارغ از این‌که حق با چه کسی است باید نگران باشگاه پرسپولیس بود. تیمی که در دعوای مدیریتی و مالکیتی دارد بدترین دوران خود را پشت‌سر می‌گذارد، تیمی که نتیجه نمی‌گیرد، تیمی که حتی افق آن روشن نیست. پرسپولیس امروز در قطر بازی می‌کند، اما نه کادرفنی، نه بازیکنان و نه هواداران این تیم نمی‌توانند با خیال راحت روی بازی حساس خود تمرکز کنند و مجبورند این اخبار منفی را تحمل کنند.

یادمان نرود که این تیم بیشتر از آن‌که متعلق به دولت باشد، برای مردم است. یادمان نرود که این تیم برای خیلی از آنهایی که ملت خوانده می‌شوند، بخشی از هویت فردی محسوب می‌شود. همان‌هایی که این روزها خبرها را با نگرانی دنبال می‌کنند و نمی‌دانند که عاقبت این دعوا چه می‌شود... برای آنهایی که پرسپولیس را عاشقانه دوست ‌دارند، میان سیاسی و نژادفلاح، بین هدایتی و عابدینی خیلی تفاوت نیست. آنها یک نفر را می‌خواهند که بتواند به این تیم «ثبات» ببخشد و امنیت روانی را دوباره به آنها بازگرداند.

معلوم نیست چرا این‌قدر در فضای مه‌آلود، بر ابهام‌های ماجرا اضافه می‌شود. نمی‌شود دو گروه همدیگر را تخریب کنند و در مقابل هم بایستند و با حرف‌های عوام‌پسندانه از هوادارانی مایه بگذارند که در نهایت دود همه ماجرا به چشم آنها می‌رود. این تیم به جای این حرف‌ها، به آرامش نیاز دارد. چه کسی می‌تواند این آرامش را بر این تیم حاکم کند؟ مهلت گرفتن تا مزایده‌ای که معلوم نیست تکلیفش چیست، راه‌حل ماجرا نیست؟ چرا وزارت ورزش قاطعانه برخورد نمی‌کند؟...

افشین خماند / دبیر گروه ورزش