جهان تازه آقای کیارستمی

خبر حضور عباس کیارستمی فیلمساز شناخته شده کشورمان در جمع جانبازان شیمیایی جنگ تحمیلی وقتی روزگذشته منتشر شد، ابتدا مرا یاد همین مصراع روانشاد شهریار انداخت، اما وقتی صحبت‌های آقای کیارستمی را در این دیدار خواندم، ترجیح دادم با احترام به استاد شهریار، غزلی دیگر از برادر شاعرم فاضل نظری را در ذهنم و به خودم یادآوری کنم:

غم‌خوار من به خانه غم‌ها خوش آمدی

با من به جمع مردم تنها خوش آمدی

با برف پیری‌ام سخنی بیش از این نبود

منت گذاشتی به سر ما خوش آمدی

ای عشق ای عزیزترین میهمان عمر

دیر آمدی به دیدنم اما خوش آمدی...

آقای کیارستمی گرچه شاید کمی دیر اما حضور و صحبت‌های گرم و صمیمی‌اش در این دیدار برای بسیاری از علاقه‌مندان به آثار و سینمایش ارزشمند است و همین طور برای آنهایی اهمیت بیشتری دارد که به قول ابراهیم‌ حاتمی‌کیا و آژانس شیشه‌ای‌اش، «گروهان رفتند و دسته برگشتند، دسته رفتند و نفر برگشتند» و امروز یادگار پُرافتخار مقطعی مهم از تاریخ این سرزمین هستند.

کیارستمی روز گذشته دو، سه نکته کلیدی را بیان کرده است، نخست آن که با حضور در جمع جانبازان دفاع مقدس با جهان تازه‌ای می‌توان آشنا شد و دیگر آن که تاکنون از ابعاد عظیم این ماجرا به این نزدیکی این همه غافل بوده ایم و دست آخِر نقل قول مستقیمش که می‌گوید: «از الان تا ابد بشدت درگیر تمام موضوعاتی خواهم بود که در اینجا مشاهده کردم».

بی‌تردید آقای کیارستمی از شناخته شده ترین چهره‌ها نه تنها سینمای ایران که جهان است وقتی با جهان تازه‌ای روبه‌رو می‌شود که نسبت به آن غفلت‌هایی هم وجود داشته است و تا ابد هم آن را فراموش نخواهد کرد، کمترین انتظار از او انعکاس آن در آثار بعدی‌اش است، اشتباه نکنید! منظور این نیست که همین فردا صبح ایشان یک فیلم در ژانر دفاع مقدس کلید بزند، خیر! چهره‌هایی چون کیارستمی کافی است این موضوع دغدغه‌شان شود و در میان انبوه کارگاه‌ها و حضورهای مختلف بین‌المللی‌شان همین جهان تازه را برای کسانی روایت کنند که تصویر درستی از ایران و مردم آن ندارند.

سینا علیمحمدی - دبیر گروه فرهنگ‌وهنر