گوهر کمیاب قهرمانی

آد‌م‌های خیلی خوب به کار قصه‌گویی نمی‌آیند؛ آن هم قصه‌هایی که قصدشان پند و اندرز است. آنها هر قدر که جفای روزگار ببینند و به چوب نامردی رانده شوند، جز دلسوزی و ترحم احساسی را در مخاطب زنده نمی‌کنند. قهرمان‌های خوب و بی‌نقص همیشه به باورناپذیری و نداشتن مابه‌ازای واقعی متهم شده‌اند، اما نکته اینجاست که شاید بتوان نمونه‌ای از این آدم‌های خیلی خوب را در دنیای واقعی پیدا کرد، حتی شاید بتوان حضورشان را در یک قصه باور کرد، اما نمی‌توان پای قصه چنین قهرمانانی نشست و دل به آنها داد.

کسی مثل سعید در قصه‌ای که قصدش پند دادن و عبرت‌آموزی است، در بهترین حالت می‌تواند در هیات پیر و مرشد ظاهر شود و قهرمان قصه را به مسیر درست هدایت کند، اما خودش نمی‌تواند قهرمان باشد چون او در اقلیت قرار دارد.

حرف‌ها و پیام‌های سریال رخصت در زندگی قهرمانی مطرح می‌شود که از عموم ما دور است و به همین دلیل اگر موقعیتی را تجربه کند و به نتیجه‌ای هم برسد، دستاوردها و تجربیاتش قابل تعمیم به زندگی همه ما نیست، بخصوص این‌که او در فضا و موقعیت‌هایی قرار می‌گیرد که صرفا برای پیام دادن ساخته شده است.

تا بوده، قصه‌ها برای سرگرم کردن و پند دادن ساخته می‌شدند، اما همیشه قصه‌گوهای موفق کسانی هستند که اول مخاطبان خود را خوب به قلاب بیندازند، بعد حرف، پیام، پند یا اندرزشان را بگویند و یکی از قلاب‌های خوب، معرفی قهرمانی است که برای مخاطبان بیشتری پذیرفتنی باشد.

آذر مهاجر ‌/‌ گروه رادیو و تلویزیون