چالش خصوصی‌سازی ورزش

هزینه‌های میلیاردی در ورزشی چون فوتبال نه خاص کشور ماست و نه ما آخرین کشوری هستیم که برای حرفه‌ای شدن فوتبالمان چنین هزینه می‌کنیم، اما تفاوت عمده ما با کشورهای پیشرفته چیزی جز دولتی بودن فوتبالمان نیست و به همین دلیل است که درآمدهای میلیاردی فوتبالی‌ها تا این حد در کشورمان به چشم می‌آید وگرنه مشخص است که در کشورهای پیشرفته نیز هرگز درآمد یک کارمند یا کارگر ساده به هیچ عنوان به گرد پای یک فوتبالیست نمی‌رسد؛ اماآنجا بخش خصوصی خرج می‌کند و اینجا پول من و شماست که می‌رود. یادآوری همین نکته کافی است که همه حساسیت و اهمیت موضوع خصوصی‌سازی در ورزش را بخوبی درک کنیم.

برای همین است که روز به روز بحث خصوصی شدن در ورزش و بویژه واگذاری استقلال و پرسپولیس داغ‌تر از قبل می‌شود، این در حالی است که بارها و بارها این نکته بدیهی گوشزد شده است که برای خصوصی شدن ابتدا باید زمینه کار فراهم شود و بی‌آنکه زمینه‌های قانونی فراهم شده باشد تاکید مسئولان بر خصوصی‌سازی، طیف گسترده‌ای از باشگاه‌های استقلال و پرسپولیس بگیرید تا پروژه‌های نیمه تمام را شامل می‌شود، بدون آن‌که الزامات این مهم یعنی زمینه درآمدزا کردن آنها فراهم شود. درباره پروژه‌های نیمه تمام می‌توان این پرسش را مطرح کرد که چه کسی حاضر است فلان پروژه نیمه تمام را خریداری کرده و تکمیل کند و اصولا چه مشوق و بازگشت سرمایه‌ای برای او ترسیم شده است تا دست به چنین کاری بزند؟

ناگفته پیداست سرمایه‌گذار به امید افزایش سرمایه خود و نه برای شعارهای دهان پرکن، به هر حوزه‌ای ورود می‌کند، اما در حالی که مباحث حقوقی چون کپی رایت و خدمت نظام وظیفه به عنوان دو چالش درآمدزایی حل نشده، زیرساخت و ورزشگاه اختصاصی برای باشگاه‌ها وجود ندارد و مشخص نیست در این رابطه قانونگذاران و دولت چه کمک‌های عملیاتی برای سرمایه‌گذاران بخش خصوصی در ورزش در نظر بگیرند، فکر می‌کنید واگذاری استقلال و پرسپولیس ـ حتی اگر اتفاق بیفتد ـ چه سرنوشتی خواهد داشت؟ امروز در حالی بر شیپور خصوصی‌سازی دمیده می‌شود که مدیر یک باشگاه در حبس است، وزارت ورزش با طعنه درباره اسپانسرهای 45 میلیاردی یاد می‌کند و خصوصی شدن یک باشگاه دیگر از سوی قوه قضاییه با ابهام جدی مواجه است تا معلوم شود تنها با حلوا حلوا کردن دهان شیرین نمی‌شود.

امید توفیقی‌‌ / ‌ گروه ورزش