بازسازی بافت مثانه

به گزارش جام جم آنلاین از ستاد ویژه فناوری نانو، این داربست ها دارای خواص مکانیکی و زیستی است که به دلیل برخورداری از بافت ریز شده مثانه به جای سلول، نیاز به استخراج و کشت سلولی را برطرف می کند.

روش ارایه شده در این تحقیق شامل استفاده از بافت خرد شده دیواره داخلی مثانه است. همچنین نبود نیاز به استخراج سلول ها در محیط آزمایشگاه، سبب کاهش هزینه و افزایش سرعت آماده سازی داربست برای کاشت در بدن موجود زنده می شود.

داربست استفاده شده در این روش با ساختار هیبریدی از دو پلیمر طبیعی کلاژن و پلیمر مصنوعی پلی لاکتیک-کو-گلایکولیک اسید (PLGA) برای فراهم آوردن محیط مناسب رشد سلولی و کسب خواص مکانیکی مطلوب ساخته شد ه است.

این داربست پتانسیل بکارگیری در سایر زمینه های مهندسی بافت را نیز دارد.

در روش متداول بازسازی بافت مثانه، از بخشی از روده بیمار برای ترمیم مثانه استفاده می شود؛ این روش نیاز به استفاده از داروهای تضعیف کننده سیستم ایمنی بدن ندارد اما به دلیل خاصیت جذب کنندگی دیواره داخلی روده، استفاده از آن برای ترمیم بافت مثانه که در معرض مواد سمی ادرار قرار دارد، مناسب نیست و بیمار را با مشکلات زیادی مواجه می کند.

به گفته فاطمه اجل لوییان، دکترای مهندسی نساجی از دانشگاه صنعتی اصفهان و مجری این تحقیق، در روش های متداول مهندسی بافت مثانه، از کشت سلول های گرفته شده از دیواره داخلی و خارجی در سطوح داربست های پلیمری استفاده می شود.

وی افزود: در این روش ها، صرف نظر از نوع داربست استفاده شده و مشکلات احتمالی ساختاری و بیومکانیکی، فرایند استخراج، کشت و تکثیر سلول ها، پرهزینه و زمان بر است و بیمار باید دو بار جراحی شود.

اجل لوییان گفت: این درحالی است که بازسازی بافت مثانه بر پایه کشت مخاط خردشده مثانه بر روی یک داربست مناسب و کاشت فوری در داخل بدن موجود زنده، می تواند جایگزین مناسبی برای کشت داخل آزمایشگاه سلول های یوروتلیال باشد.

وی افزود: در این روش با توجه به تفاوت شکل ساختاری بافت خرد شده با سوسپانسیون سلولی لازم بود داربست مناسبی طراحی شود که بتواند بافت خرد شده را در خود جای دهد و پس از پیوند زدن، سلول های موجود در این داربست بتواند به مرور زمان، از بافت دربرگیرنده آنها بیرون روند و با تکثیر شدن دیواره داخلی مثانه را بازسازی کند.

این دکترای مهندسی نساجی از دانشگاه صنعتی اصفهان گفت: بررسی های ساختاری و هیستولوژی داربست های کشت داده شده با بافت خرد شده و قرار گرفته در محیط کشت، در دو تا چهار هفته انجام شده است.

نتایج این تحقیق نشان داده است که ساختار سنتز شده، انسجام خود را پس از چهار هفته همچنان حفظ کرده است.

همچنین سلول ها از بافت مخاط خرد شده بیرون آمده، رشد و تکثیر کرده و یک لایه سلولی متراکم پس از دو هفته و یک یوروتلیوم چند لایه پس از چهار هفته بر روی سطح داربست شکل داده است.

نتایج این تحقیق حاصل همکاری فاطمه اجل لوییان و همکارانش در مجله «Biomaterials» منتشر شده است.(ایرنا)