افتادن از چاله به چاه

کشته‌شدن مشکوک سه شهرک‌نشین صهیونیست که هرگز عامل آن معلوم نشد، با ادعای صهیونیست‌ها مبنی بر اتهام‌زنی به فلسطینی‌ها به عاملی برای بازداشت گسترده در کرانه باختری و غزه منجر شد، اما اصل ناتوانی این رژیم در حمایت از امنیت شهرک‌نشینان هزینه‌های بسیاری برای نتانیاهو داشته است، بویژه این‌که انتشار خبر زنده زنده سوزاندن نوجوان فلسطینی به دست شهرک‌نشینان و اجبار این رژیم به بازداشت شش نفر به جرم این جنایت، موقعیت نتانیاهو میان شهرک‌نشینان را متزلزل‌تر کرد.

انتفاضه رمضان در قدس و کرانه باختری در حالی شکل گرفت که سران صهیونیست نتوانستند در برابر آن تاب بیاورند و هر روز بر شدت آن افزوده شد به گونه‌ای که حتی رسانه‌های صهیونیستی از گسترش انتفاضه در اراضی اشغالی 1948 سخن گفتند.

در سوریه نیز صهیونیست‌ها نتوانستند به اهداف خود دست یابند و در کنار رای مردم به اسد به عنوان رئیس‌جمهور، ارتش نیز پاکسازی گسترده تروریست‌ها را اجرا کرده است. در عراق نیز هر چند از یک‌سو تروریست‌های تکفیری بعثی (موسوم به داعش) طرح گسترده شکاف میان شیعه و سنی را اجرا کردند و از سوی دیگر برخی سران اقلیم کردستان عراق به ریاست بارزانی تحت القاهای ارتجاع عربی و غربی به دنبال جدایی از عراق واحد هستند، اما وحدت و یکپارچگی ملی عراقی‌ها تحقق این خواسته صهیونیست‌ها را با ابهام مواجه کرده است.

در حوزه ایران نیز، صهیونیست‌ها نتوانستند قدرت‌های بزرگ از جمله اروپا و آمریکا را به دوری از مذاکره با ایران سوق دهند و آنها بر لزوم گفت‌وگو با ایران تاکید کردند. مجموع این فرآیندها یک نتیجه دارد و آن تضعیف موقعیت نتانیاهو است به گونه‌ای که احتمال سقوط وی در اذهان تداعی شده است.

نتانیاهو که این شرایط را برابر با حذف خود می‌داند به دنبال راهکاری برای خروج از این باتلاق بوده است. راهکاری که وی در گذشته نیز به آن چنگ زده است، اجرای حملات نظامی گسترده به غزه بوده است. صهیونیست‌ها از هفدهم تیر از زمین، هوا و دریا حملات گسترده‌ای را علیه غزه آغاز کردند تا در کنار پیگیری اهداف خاصی نظیر نابودی زیرساخت‌های بازسازی شده غزه، نابودی حماس از درون و بیرون، کمرنگ‌سازی انتفاضه رمضان که از باختری و قدس شروع شد، محک‌زدن توان گنبد آهنین و برآورد جدید از توان مقاومت، طرح پنهان‌سازی چالش‌های درونی و بیرونی را نیز اجرایی سازد.

نتانیاهو به نوعی غزه را سپر بحران خود قرار داده تا بر ناکامی‌ها و شکست‌های دیگر خود که می‌تواند به سرنگونی‌اش منجر شود سرپوش گذارد. هر چند نتانیاهو تقلای بسیاری برای این معادله صورت داده و از هیچ جنایتی نیز فروگذار نکرده، اما روند تحولات حقایق دیگری را نشان می‌دهد. ملت غزه و حتی اراضی اشغالی 1948 در کنار مقاومت قرار گرفتند و حاضر به پذیرش سازش نشدند و حتی بر جایگاه مردمی حماس به عنوان یکی از ارکان مقاومت افزوده شد.

پاسخ‌های موشکی مقاومت و حتی دستاوردهای آن به‌رغم سانسورهای خبری صهیونیست‌ها موجب شد میلیون‌ها شهرک‌نشین راهی پناهگاه‌ها شوند حال آن‌که ناکارآمدی گنبد آهنین با صدها میلیون دلار هزینه نیز بر همگان آشکار شد؛ روندی که خشم شهرک‌نشینان از نتانیاهو را در پی داشت.

در عرصه جهانی نیز هر چند برخی اروپایی‌ها، آمریکا و دبیرکل سازمان ملل و معدود کشورهای عربی در کنار این رژیم قرار گرفتند، اما ملت‌ها و بسیاری از کشورها به حمایت از فلسطین به پاخاستند و حملات صهیونیست‌ها را محکوم کردند؛ رویکردی که موجب شد نهادهای حقوق بشری نیز به جنایات این رژیم اعتراف کنند. در حوزه دیپلماسی عمومی عملا مقاومت دست برتر میدان را داشت هر چند صهیونیست‌ها با سلطه بر محافل رسانه‌ای جهان سعی در پنهان‌سازی حقایق، مظلوم‌نمایی و تهدید فلسطینی‌ها داشته‌اند.

مجموع این تحولات یک اصل مهم را نشان داد و آن این‌که نتانیاهو که به دنبال خروج از بحران‌های داخلی و خارجی بود با حمله به غزه عملا از چاله به چاه افتاد، هر چند در ظاهر دستاوردهای موقت داشته است.

مهم‌ترین مساله آن است که جنگ رمضان غزه بار دیگر این اصل را مورد تاکید قرار داد که برای فلسطینی‌ها گزینه‌ای جز مقاومت وجود ندارد و سازش و دل بستن به خارج هیچ نتیجه‌ای به همراه ندارد.

تقویت جایگاه مردمی مقاومت، آگاهی بیشتر جهانیان از ماهیت جنایتکار صهیونیست‌ها و در نهایت آشکارتر شدن ناتوانی امنیتی سران صهیونیست در برابر شهرک‌نشینان پیامدهای جنگ غزه است که هزینه سنگینی برای نتانیاهو به همراه خواهد داشت. تجربیاتی که یادآور شکست‌ صهیونیست‌ها در جنگ 33 روزه لبنان، 22 روزه و 8 روزه غزه و تقویت‌کننده جایگاه مقاومت است و این واقعیت را آشکارتر می‌کند که ماهیت صهیونیست‌ها از خانه عنکبوت سست‌تر است.

قاسم غفوری / جام​جم