ایران در عصر آل بویه

حکومت آل بویه را میان پرده ایرانی حکومت‌های بعد از اسلام دانسته‌اند؛ چرا که آنها توانستند برای اولین بار در میان حکومتهای عرب‌نژاد اموی و عباسی و ترکان سلجوقی و مغولان که خاستگاهی خارج از ایران داشتند، سلسله‌ای را بنیان گزارند که از ایران برخاسته بود و بر امور بغداد و بین‌النهرین مسلط شد.

اگرچه برخی محققان، حکومت بویهیان را درحد یک امپراتوری ندیده و آن را به اتحادیه نامنظم از حکومتها تشبیه کرده‌اند، اما تسلط آنها بر بغداد که مرکز جهان اسلام تلقی می‌شد - و دست کم اقدام‌های در خور توجه عضدالدوله - در احیای استقلال سیاسی و فرهنگی ایران در دوره اسلامی سهم درخور توجهی داشت.

در این دوره کتابخانه‌ها، محافل و مجالس علمی و حکمی پُرشمار از سوی حکمرانان و کارگزاران حمایت شد و اندیشمندان و علمای بسیاری پر و بال گرفتند. اینطور که صادق حجتی (دانش آموخته دکترای تاریخ علم) در روایت روان و پرجزئیات خود شرح داده، پیدایی و افول آل بویه یکی از مهمترین و پرافت و خیزترین ادوار تاریخ ایران بوده است.

کتاب «تاریخ، تمدن و فرهنگ ایران در عصر آل بویه» شکل‌گیری و قدرت‌یابی و سپس افول دولت بویهی را در فصلهای متعدد تشریح کرده و ریشه‌های قدرت گیری، حاکمان و سیاستمداران آن دوره، اقتصاد و نظام مالی، مناسبات خارجی، وزارت‌ها و دیوان‌ها، و جنبه‌های علمی، فرهنگی و هنری این دوره را بررسی کرده است.

این کتاب به قلم صادق حجتی همراه با پیوست‌ها، گزیده مکتوبات بویهی، گاهشمار رویدادها، کتاب نامه و نمایه در 512 صفحه از سوی بنگاه ترجمه و نشر کتاب پارسه راهی بازار شده است.