واکنش تازه به یک کلیپ جنجالی

اکبر جباری در یادداشتی با عنوان "در ستایش میانمایگی" درباره کلیپ جرا رفتی نوشت:
بطور اتفاقی کلیپ "چرا رفتی" خانم باران کوثری را دیدم. شعر و آهنگی دلنشین از همایون شجریان با تصاویری از عده ای (ظاهرا اهل هنر) که در حال گوش دادن به آهنگ و صدای شجریان هستند.

به نظرم کلیپ خانم کوثری، به طور ناخواسته وضعیت میانمایگی زمانه ای را به تصویر کشیده است که دیگر کسی "حال" نمیکند.

بازیگران این کلیپ، بازی نمیکردند، بل خودشان بودند. واقعیه واقعی. لخت و عریان همان چیزی بودند که هستند. اما نکته قابل تأمل در این کلیپ این است که چرا "حالی" رخ نمیدهد؟
اینها که از خواص و گروه های مرجع هستند، دیگر نمیتوانند از یک نوای دلنشین و موسیقی "حال" کنند. نه تنها اینها، بل امروزه دیگر کمتر کسی پیدا میشود که حال کند. همه در مواجهه با یک موقعیت طرب انگیز و وجدآور، فقط بازی میکنند، (همانگونه که بازیگران کلیپ بازی میکردند)
ما در زمانه ای زندگی میکنیم که حتی نمیتوانیم "حال" کنیم. تکان دادن سر، باریک کرن چشمها، لبخند زدنها، گریه کردنها و به حرکت آوردن بدن، دیگر هیچ دلالتی بر "حال" ندارد.

این وضعیت را نه تنها در کلیپ "چرا رفتی" خانم کوثری، بل حتی میتوان در جای جای زندگی روزمره دید. در کنسرتهای موسیقی، در هیئت های عزاداری و حتی در اتومبیل مان وقتی که یک موسیقی یا نوای مداحی گوش میدهیم.

این مدعا که ما دیگر "حال" نمیکنیم، زمانی فهمیده میشود که بدانیم، "حال" برغم گذرا بودنش، آدمی را در مینوردد و سرتاپای وجودش را تسخیر میکند و مقدمات ورود به "مقام"* را فراهم میسازد. ما به راحتی موسیقی گوش میدهیم، و بلافاصله بعد از اتمامش به زندگی روزمره بازمیگردیم.

هیچ اتفاق خاصی در ما رخ نمیدهد. یعنی هیچ اتفاق خاصی در زندگی ما پس از شنیدن یک موسیقی رخ نمیدهد. خدا هم اگر بیاید و پشت در بایستد و ما را صدا بزند، با خونسردی خواهیم گفت: الان می آیم، اجازه بدهید این قسمت سریال تمام بشود می آیم!
ما دیگر از هیچ چیز حال نمیکنیم و فقط بازی میکنیم. نمایش میدهیم.(پارسینه)