ورزش ایران؛ طعمه دوپینگ

اولین شوک مهر ماه امسال وارد شد؛ زمانی که فدراسیون جهانی دوومیدانی، دوپینگ ابراهیم رحیمیان در رقابت‌های پیاده‌روی قهرمانی جهان را مثبت اعلام کرد. ابراهیمیان دونده بی‌تجربه‌ای نبود. او یکی از المپیکی‌های ما در لندن بود، اما خیلی راحت اسیر دوپینگ شد. یک ماه بعد از آن نوبت وزنه‌برداری رسید؛ فدراسیونی که سه سال به دلیل نداشتن نمونه مثبت دوپینگ زبانزد بود، به یکباره با دو نمونه مثبت بحرانی شد. یاسین باقری و سهراب مرادی، دو مدال‌آور آسیایی این رشته با محرومیت دو ساله روبه‌رو شدند تا عنوان قهرمانی آسیا هم از تیم ملی وزنه‌برداری ایران گرفته شود، اما این پایان کار نبود. بختک دوپینگ در همان اولین روزهای آذر روی فدراسیون دوچرخه‌سواری افتاد تا این بار نام محمد پراش به عنوان ورزشکار دوپینگی سر زبان‌ها بیفتد. حالا هم در حالی که هنوز دی ماه از راه نرسیده، جامعه ورزش با خبر محرومیت مادام‌العمر امیر علی‌اکبری، قهرمان سنگین‌وزن فرنگی جهان در سال 2013 شوکی دوباره را تجربه می‌کند. از بطری آب آلوده‌ای که دونده ایرانی در حین مسابقه نوشید تا نسکافه‌هایی که در جریان مسابقات وزنه‌برداری قهرمانی آسیا به وزنه‌برداران تعارف شد، و از اتهام‌هایی که دوچرخه‌سوار دوپینگی به رئیس سابق فدراسیون زد تا این قرص زیرزبونی ترش‌مزه‌ای که امیر علی‌اکبری مدعی است به عنوان مسکن دیکلوفناک به او داده‌اند، همه و همه شاید توجیهی باشد بر آنچه نباید اتفاق می‌افتاد؛ اما واقعیت این است که یک سهل‌انگاری بزرگ همه ورزش را فرا گرفته است. این روزها کمتر نظارتی روی ورزشکاران نیست یا اگر هم هست، آنقدر نیست که همسو با پیشرفت آزمایشگاه‌های مجهز مبارزه با دوپینگ باشد. به همین خاطر هم دوپینگ یکی پس از دیگری شانس‌های مدال‌آوری ایران در بازی‌های آسیایی را با محرومیت‌های دو ساله، هشت ساله و مادام‌العمر می‌بلعد. این هشداری است برای کل ورزش ایران. نه فدراسیون پزشکی ورزشی را می‌توان مقصر دانست، نه فدراسیون‌های ورزشی را و نه حتی خود ورزشکاران را. کل مجموعه ورزش باید بهوش باشند که اگر این سهل‌انگاری‌‌ها ادامه داشته باشد، شوک‌های بعدی هم بر پیکر ورزش خواهد نشست.

رضا پورعالی / گروه ورزش