روزی که حجازی پر کشید

زنده‌یاد حجازی گرچه به دلیل مهارت فوق‌العاده و ارزش‌های فنی‌اش در دروازه‌بانی به نام و آوازه‌ای کم مانند در فوتبال ایران دست یافت، اما آنچه او را از بسیاری از فوتبالی‌ها متمایز می‌کرد صداقت و رو‌راستی‌اش بود و همواره به چیزی جز تجربه و دانش فنی خود اتکا نکرد تا در کنار همه افتخاراتی که با پیراهن تیم ملی و استقلال به دست آورد این خصیصه بارز اخلاقی، او را بحق در زمره نوادر تاریخ ورزش ایران قرار دهد.

این چهره ماندگار تاریخ فوتبال ایران که سال 1328 در تهران به دنیا آمد، فوتبال را از تیم دسته دومی نادر در باشگاه‌های تهران آغاز کرد و از همان باشگاه به تیم ملی جوانان ایران راه یافت.

او سال 48 در شرایطی به عضویت تاج درآمد که در همان سال قهرمانی جام باشگاه‌های آسیا و جام تخت جمشید را کسب کرد و تا پایان دوران بازی خود، جز آن یک سال و نیمی که برای شهباز بازی کرد، به پیراهن آبی وفادار ماند و در درون دروازه تاج سابق و استقلال به چند قهرمانی در لیگ کشور، جام باشگاه‌های تهران، جام‌حذفی ایران و جام باشگاه‌های آسیا دست یافت.

وی با سابقه 63 بازی ملی در سال‌های حضور در تیم‌های ملی به افتخاراتی چون دو قهرمانی در جام ملت‌های آسیا، یک قهرمانی در بازی‌های آسیایی و شرکت در بازی‌های المپیک و جام جهانی فوتبال دست یافت، اما درخشش حجازی بزرگ در جام جهانی ۱۹۷۸ نظر باشگاه معتبر منچستریونایتد انگلیس را به خود جلب کرد و او گرچه مدتی با این تیم مطرح اروپایی تمرین کرد و تا یک قدمی رسیدن به این افتخار بزرگ پیش رفت، اما به دلیل صادر نشدن کارت «آی.تی.سی» برای این دروازه‌بان ارزنده و به دلیل نبود فدراسیون منسجم در ایران، این افتخار ارزشمند به همین سادگی از فوتبال ایران و حجازی دریغ شد.

به هر حال حجازی در پایان دوران بازی خود به بنگلادش رفت و پس از مدت کوتاهی دروازه‌بانی در تیم محمدان، سرمربی این تیم شد و در سال ۱۳۶۹ بازی خداحافظی خود را در همین تیم انجام داد. حجازی دوران مربیگری پرتلاطمی را هم در ایران پشت سر گذاشت و در تیم‌های شهرداری کرمان، بانک تجارت، سپاهان، ذوب‌آهن، استقلال تهران، استقلال رشت، ماشین‌سازی تبریز، استقلال اهواز و نساجی قائمشهر به مربیگری پرداخت و به افتخاراتی چون نایب قهرمانی جام باشگاه‌های آسیا و قهرمانی لیگ آزادگان به همراه آبی‌های پایتخت دست یافت. علاوه بر این از جمله دست پروردگان دوران مربیگری او می‌توان به رحمان رضایی و علی دایی اشاره کرد.

و سرانجام در اثبات محبوبیت این بزرگمرد ورزش ایران که از سوی فدراسیون بین‌المللی تاریخ و آمار دومین دروازه‌بان قرن بیستم (بعد از محمد الدعایه عربستانی) انتخاب شد، کافی است به دوم خرداد سال 90 برگردیم و جوش و خروش مردم را برای آخرین وداع با او در ذهنمان مجسم کنیم.

امید توفیقی ‌/‌ گروه ورزش