تاکسی؛ میراث دوست‌داشتنی

در ایران اما، نخستین تاکسی در سال 1306 هجری شمسی وارد کشور شد. فخرالدوله، دختر مظفرالدین شاه و مادر علی امینی، نخست‌وزیر آینده ایران، این تاکسی را به تهران آورد.

وی همچنین پایه‌گذار نخستین موسسه تاکسیرانی در تهران بود و اولین تاکسی‌هایش را از میان خودروهای آمریکایی انتخاب کرد؛ خودرویی به نام «Bed Ford» یا اصطلاحا «ب ب فورد».

در ابتدا نماینده شرکت آمریکایی به هر درشکه که اصطلاحا از رده خارج می‌شد یک دستگاه تاکسی واگذار می‌کرد. پس از آن اتومبیل‌هایی مانند: وُلگا، آستین، شورلت، هیلمن، موریس، دکاوه، بنز، فیات، سیتروئن و... وارد بازار حمل و نقل شهری شد.

از ابتدای دهه 50، رشد سریع شهر و افزایش ناگهانی تعداد اتومبیل‌ها، کنترل خیابان‌ها را با مشکل مواجه کرد.

طبیعی بود که در چنین وضعی شهرداری تدبیری برای ساماندهی به تاکسی‌های شهری بیندیشد و آن را باید به مأموران خاصی بسپارد.

سرانجام سال 59، سازمان مدیریت و نظارت بر تاکسیرانی شهر تهران زیر نظر شهرداری تهران آغاز به فعالیت کرد. در همه شهرهای بالای 200 هزار نفر کشور، چنین سازمانی راه‌اندازی شده و تمشیت امور تاکسیرانی را بر عهده دارد.

گرچه هنوز تا صدساله شدن تاکسیرانی در ایران راه است، اما این وسیله نقلیه عمومی به نوعی به محبوب‌ترین وسیله نقلیه درون‌شهری تبدیل شده است.

در هر شهری حتی اگر ناوگان اتوبوسی نداشته باشد، تاکسی وجود دارد. تنها در شهر تهران بیش از80 هزار دستگاه تاکسی در انواع مختلف تاکسی‌های نارنجی، تاکسی‌های سبز و ون وجود دارد.

براساس یکی از آمارهای ستاد مدیریت حمل و نقل و سوخت کشور، در کل ایران 340هزار دستگاه تاکسی وجود دارد. به طور متوسط برای هر 220 ایرانی یک دستگاه تاکسی وجود دارد.

با لحاظ این که خودروهای تاکسی تلفنی‌ها در این آمار لحاظ نشده است، می‌توان فهمید مردم ایران تا چه اندازه تاکسی‌دوست هستند.

تاکسیرانی در حال پیدا کردن ابعاد تازه‌ای است. بتازگی سازمان تاکسیرانی تهران از تاسیس رشته دانشگاهی تاکسیرانی خبر داده است.

رشته تاکسیرانی به صورت یک رشته پودمانی در مقطع کاردانی ارائه خواهد شد و طی آن 72 واحد درسی با عناوینی همچون فرهنگ اقوام ملل، مکالمات زبان انگلیسی، عربی، ترکی استانبولی، مشتری‌مداری، سرویس و نگهداری خودرو، شهرشناسی و جغرافیای شهری تدریس و آموزش داده خواهد شد.