جنگ و دیگر هیچ

***

مثل «آقوی همساده» لبریز از حس بلاهایی که می‌خواهد سرش بیاید، مثل آدم‌های مات، مثل بدوی‌های سرگردان... با بلیتی در دست خودم را به اطلاعات پرواز می‌رسانم. طرف چنان جوی می‌دهد که یاد خاطره‌ای می‌افتم. شبی که می‌خواستم بروم لیبی ساعت 2 صبح همکارم به من که چمدان به دست خداحافظی می‌کردم گفت خودت را بیمه عمر کردی؟ حالا و یک سال بعد اطلاعات پرواز می‌گوید: «جدی می‌خواهی بروید دمشق؟» ... می‌گویم: بله... باز یک نچ می‌زند و می‌پرسد: «جدی می‌روید سوریه؟» ... یواش به علوی، تصویربردارم می‌گویم پ‌ن‌پ... و او هم بلند می‌گوید: «پ‌ن‌پ داریم می‌ریم آنتالیا.» طرف یک‌جوری نگاهمان می‌کند انگار داریم می‌رویم قاطی باقالی‌ها.

اصلا نفهمیدم پرواز چقدر طول کشید. انگار روی هوا بودم... با خودم قرار گذاشته‌ام از هر آنچه در لیبی و افغانستان و عراق یادم هست اینجا خرج کنم... وقتی خلبان چند بار پیچ و خم و عشوه و کرشمه آمد روی هوا قبل از نشستن یادم افتاد شورشی‌ها هواپیما‌ها را روی هوا می‌زنند و یک جور پرواز ممنوع نانوشته و کمرنگ برقرار کرده‌اند. در فرودگاه دمشق انگار خاک مرده پاشیده باشند. صدای توپ می‌آید. بعد دقیق می‌شویم... نه بابا... کارگرهای فرودگاهند که بالامب و بولومب بارهای ما را روی نقاله پرت می‌کنند. این «توهم» شروع توهمات بامزه بعدی بود که حالا فردا برایتان حسابی تعریف می‌کنم. تنها مسافران امروز ماییم و البته یک تاجر اصفهانی با سابقه 30 سال سکونت در سوریه هم مثل ما منتظر بارهایش نشسته و چقدر صبورانه نشسته است. در عرض ده دقیقه تمام آمارهایی که می‌خواهم را با جزئیات می‌دهد. تقریبا یک اقتصاددان سوریه به شکل «ام‌پی‌تری» است. چمدانم می‌آید. دستگیره‌اش را پاره کرده‌اند. حسن شمشادی ، خبرنگار واحد مرکزی خبر در سوریه آمده دنبالمان. مامورهای فرودگاه بداخلاق هستند. جاده فرودگاه هر روز بی‌استثنا کشته می‌دهد و حسن با سرعت 220 تا گازش را گرفته. یک آهنگ محسن چاوشی هم گذاشته و بلند کرده که «غلط کردم... غلط...» می‌خواند. خدایا از این همه هارمونی ممنونم!

شمشادی اگر تند می‌رود برای این است که شکار تک‌تیراندازها نشود. برای آنها که خوراکشان ماشین‌های این جاده فرودگاهند؛ زدن ماشینی که با 220 تا می‌رود سخت است، فکر می‌کنم هنوز روی هوا هستم.

 کامران نجف‌زاده

 خبرنگار  واحد مرکزی خبر