دولت و ملت، دل به کار بدهند!

باری؛ با عنایت به این همه تعطیلات انبوه است که الان به سختی دست و دلمان به کار می‌رود. ما خودمان را عرض می‌کنیم. از ولایت برگشتیم، اما انگاری که هنوز در ولایت به سر می‌بریم.

مدام دوست داریم دراز بکشیم و استراحت کنیم. به سرم زد زنگ بزنم وزارت کار، علیه خودم از بیکاری خودم شکایت کنم اما دیدم که اول سالی، ممکن است در عقل من شک کنند و ای بسا که شما خواننده گرامی نیز تا همین جای مطلب دچار این شک و شبهه شده باشید.

راحت باشید، ناراحت نمی‌شوم. ما اول سالی، هنوز هیچی نشده، به خودمان می‌زنیم که بعدش بتوانیم در طول سال جدید، به دیگران بزنیم.

این دست و دل به کار نرفتن بعد این همه مدت تعطیلی زائدالوصف، مختص ما یکی هم نیست. این روزها بر هرکه بنگری، به همین درد مبتلاست!.... شب آخر تعطیلات، خیلی‌ها به شوخی، زبان حال خود را این گونه بیان می‌کردند که: مکن ای صبح طلوع!... به نظر ما که حتی این قضیه آغاز بررسی لایحه بودجه سال 92 از امروز یکشنبه هم کمی تا قسمتی مشکوک است.

چرا مجلس محترم این کار را از دیروز شنبه شروع نکرد؟ نکند دست و دل نمایندگان عزیز هم به کار نمی‌رود؟...

بسته پیشنهادی: برای کاهش این حالت دست و دل نرفتن به کار از پس این همه تعطیلی نوروزی، باید کاری کرد. ما به سهم خودمان پیشنهادهایی موقت داریم که همین اول سالی عرض می‌کنیم:

1ـ آمادگی روانی: از چند روز مانده به پایان تعطیلات، پیامک‌هایی برای خلق‌الله ارسال شود که آنها را بتدریج از حال و هوای تعطیلات بیرون کشد. عین آن پیامک شوخگین روزهای آغازین تعطیلات که اذعان می‌داشت: «از هم‌اکنون به غروب سیزده به در بیندیش!... ـ از طرف ستاد زهرمار کردن تعطیلات نوروزی».

2ـ خروج تدریجی: اگر دست و پای یک کسی را بگیری و یکهو از داخل آب گرم بیندازیش داخل آب سرد؛ ای بسا که درجا به امید خدا سنکوپ کند. فلذا بد نیست که ملت از دو هفته و اندی بیکاری و تعطیلی مطلق، بی‌مقدمه وارد کار و زندگی نشود. این دو هفته آخر فروردین به عنوان«تق و لق» یا «شل و ول» یا «شل کن، سفت کن» یا امثالهم اعلام شود تا عموم آحاد مردم کم کم وارد فضای کاری شوند؛ البته آنهایی که کاری دارند.

رضا رفیع