از کجا می آید این آوای دوست؟

در متن پیام سید محمد حسینی به جشنواره موسیقی فجر آمده است:  هوالسمیع، زیبایی راز، راز زیبایی است. آن راز نهفته در هنر، این است، از ازل تا به امروز، آدمیان به واسطه‌ی آنکه از یک نفخه‌ واحد متعالی و جاویدان، پا به عرصه حیات گذاشته‌اند؛ نه تنها بر یکدیگر برتری‌ای جز به پرهیزکاری و صفای باطن نداشته‌اند، بلکه از مشترکات فطری فراوانی در ارزش‌ها و فضیلت‌ها و هنجارهای پاک و شایسته نیز برخوردارند؛ چرا که: ما همه اجزای آدم بوده‌ایم.

و بدیهی است که زبان مشترک و توانمندی برای روایت و نشان دادن ظرفیت‌ها و ظرافت‌های این شایستگی‌ها، بایسته است و آن زبان همگانی، «هنر» است و سرآمد مرزنورد و فاتح القلوب این موهبت الهی هم، «موسیقی» قرار گرفته در ناب‌ترین جوهر و جلوه‌اش که البته خود، گوشه‌ای از عنایت اوست.

خشک سیمی، خشک چوبی، خشک پوست از کجا می‌آید این آوای دوست؟!

و به راستی خاستگاه این پیغام و آوای آشنای دوست، آیا لحن‌های پاکیزه‌ای نیست که جان و سرشت آدمی، از روز الست در بهشت جوار حضرت کبریایی‌اش می‌شنیده و شب همه شب، زمزمه‌ی دعا و ورد سحرگاهی‌اش بوده؟

و بدین اعتبار، اندیشه‌ی شعر فارسی به عنوان عصاره‌ی فرهنگ فطرت‌گرای ایران اسلامی، گامی پیش‌تر می‌نهد و کلام وزین و شریف موزون را نیز، از زمزمه‌های بهشتیان می‌شمارد:

شعر حافظ در زمان آدم اندر باغ خلد دفتر نسرین و گل را زینت اوراق بود

پس از این منظر، لازم و ستودنی است که هنر موسیقی امروز، نغمه‌ها و لحن‌هایش را به غایت و طبیعت آن نواهای ازلی، نزدیک کرده و راوی معنویت قدسی، کرامت انسانی و تعالی‌بخش اخلاقیات فردی و اجتماعی انسان معاصر باشد.

موسیقی‌ای که سراسر، همه ذکر حق و حقانیت راستی و روشنایی جان است و گلستانی از عشق. با این نشان و امید که «چون هنرهای دگر، موجب حرمان نشود«.

و اما این جوهره‌ی جلالی و مهر سماعی، در جمال جشنواره‌های بین‌المللی موسیقی فجر، بروز و قوام یافته که اینک بیست‌وهشتمین منزل از منازل نورانی خود را طی می‌کند. چراغداری کاروانی که با عنایت او، بر سر آنست که کاروان خنیا را کوکب هدایتی باشد و فروغ امیدی.

خیل دست‌اندرکار و مجموعه‌ی هنرمندان مشتاق و توانمند حاضر در صحن این جشنواره را صمیمانه، سلام و خوش‌آمد گفته و سربلندی همگان را از درگاه منزه خداوندی، مسئلت می‌نمایم. توفیق، رفیق شفیق طریق عزّت و اعتبارتان باد.