از کرش انتظار نداشتیم

این مساله امروز در رابطه با کارلوس کرش، سرمربی تیم ملی فوتبال نیز صدق می‌کند و معلوم نیست این مربی پرتغالی که در ظاهر شخصیتی قوی دارد، چرا رنگ و بوی فوتبالی ایران را به خود گرفته و از ماه‌ها پیش به این سو سیاست فرار به جلو را مورد توجه قرار داده است؟!

بدیهی است شان و جایگاه سرمربی تیم ملی این نیست که به مسائل جزیی ورود کرده و خود را در کانون هجمه دیگران قرار دهد.

کرش که چندی پیش و در مقابله با مانوئل ژوزه هموطن پرتغالی‌اش اعلام کرده بود تیم ملی بیشترین لطمه را از ناآمادگی بازیکنان پرسپولیس خورده است، دوباره بر این نظر خود تاکید کرده تا محمد رویانیان مدیرعامل باشگاه پرسپولیس نیز در مقام دفاع، ضعف تیم ملی فوتبال و پرسپولیس را ناشی از حضور مربیان پرتغالی بداند.

هر چند رویانیان، کرش را تهدید کرده که از وی به فیفا شکایت خواهد کرد، اما جای پرسش است که چرا سرمربی تیم ملی که خود را یک مربی حرفه‌ای و بین‌المللی می‌داند، باید وارد چنین مسائلی شود ؟ بی شک این‌که کرش بگوید سه نفر از بازیکنان تیم ملی (علی کریمی، کریم انصاری‌فرد و محمد قاضی) به واسطه افت در پرسپولیس نتوانسته‌اند برای تیم ملی مثمر ثمر واقع شوند و همین مساله باعث شکست تیم ملی از تیم‌های لبنان و ازبکستان شده، حرفی غیرمنطقی و بی‌ربط است.

بویژه این‌که کرش به موضوعی استناد می‌کند که همه از آن اطلاع کامل دارند. جدا از آن‌که علی کریمی و محمد قاضی به دلیل آسیب‌دیدگی نتوانستند تیم ملی را در بازی با ازبکستان همراهی کنند، ضعف مشهود گلزنی تیم ملی موضوعی نیست که خواسته شود دلیل اصلی آن به زمین باشگاه‌ها بیفتد.

این‌که تیم ملی امسال به نسبت بازی‌های سال قبل خود، افت کرده و بازیکنانش گل‌نزن نشان می‌دهند، موضوعی نیست که کرش بخواهد از خود رفع مسوولیت کند.

در حقیقت اگر فوتبال ایران از بین این همه مربی سراغ کارلوس کرش رفته، یک دلیلش این بوده که این مربی شناخته شده پرتغالی در کار فنی‌اش ایرادهای بنی‌اسرائیلی نگیرد. چه در غیر این صورت با هر مربی دیگری نیز می‌شد امتیازهای کسب شده را با تیم فعلی گرفت.

حجت‌الله اکبرآبادی - دبیر گروه ورزش