آفتابه لگن هفت دست، ازدواج هیچی

وزارت ورزش و جوانان غرضش این است که علاقه‌مندان به شعر و موسیقی از سراسر کشور را جمع کند و موسیقی‌های بومی و ایرانی مختص ازدواج را در یک کاسه بریزد و در یک بسته فرهنگی، فشرده‌اش کند و آن را به جوانان در شرف ازدواج هدیه دهد تا یک بار دیگر یک وزارتخانه ساز خودش را بزند و مردم ساز خودشان را.

مثل یک بازی مچ اندازی است ؛ در مواجهه با ازدواج یا جوانان مچ موانع را می‌خوابانند و زندگی مشترک را شروع می‌کنند یا موانع ازدواج، مچ جوانان را می‌خواباند و آنها را به دنیای تاهل راه نمی‌دهد. حالا در این میان، وزارتخانه‌ای که تولدش از ابتدا بحث‌برانگیز بود، عزم میانجیگری کرده و قدم‌های اول را آنقدر سست برداشته که مهم‌ترین تصمیمش به برگزاری جشنواره موسیقی ازدواج ختم شده است.

این تصمیم از چند بابت می‌لنگد. یکی از این بابت که ازدواج در کشور سیر نزولی پیدا کرده و همه می‌دانند که تنها گروه کمی از جوانان حاضر به ازدواج می‌شوند و اگر قرار باشد چاره‌اندیشی شود برای سیر نزولی آمارها باید فکری شود.

دوم این‌که در ازدواج جوانان اگر موضوعی کم‌اهمیت وجود داشته باشد حتما حوزه موسیقی ازدواج است و دست گذاشتن بر این موضوع دست چندمی بیشتر شبیه یک زنگ تفریح برای وقت گذراندن است و سوم این‌که شاید فراموش کرده‌ایم که از موسیقی ازدواج در ایران فقط اسمی مانده و رسمی کمرنگ و رو به فراموشی که در گذر زمان قربانی جاز و ارکستر و موسیقی‌های رپ و پاپ شده است.

نمی‌گوییم اگر موسیقی اصیل ایرانی در حوزه ازدواج یا اشعار عاشقانه مربوط به آن زنده شود اتفاق کم اهمیتی رخ داده اما فعلا موضوع این است که جوانان نیاز به ازدواج‌های آسان و پایدار دارند که اگر اوضاع اقتصادی و فرهنگی به سامان شود به صورت خودکار اتفاق می‌افتد و درست برعکس؛ اگر بسترهای ازدواج و تداوم زندگی‌های مشترک مهیا نباشد نه این جشنواره که صدها جشن و همایش مثل آن مثل کوبیدن میخ بر سنگ، فایده‌ای به حال جوانان و ازدواجشان ندارد.

مریم خباز / گروه جامعه