رادیو و معرفی طنز به کودکان

تا چند سال پیش که دنیای ارتباطات و رسانه‌ها به اندازه امروز گسترده نبود، دنیای فکر و ذهنی کودکان را بیشتر کتاب‌، مجلات مصور، برنامه‌های دو شبکه تلویزیونی و چند شبکه رادیویی شکل می‌داد.

بیشتر بچه‌ها از طریق حکایات ملانصرالدین و لطیفه‌های مجلات با ادبیات طنز آشنا می‌شدند و در کنار بزرگترها می‌نشستند و با شنیدن برنامه‌های طنز رادیو کم‌کم با مفاهیم نقد اجتماعی و فردی آشنا می‌شدند.

بچه‌ها در این جمع‌ها یاد می‌گرفتند که گاهی می‌توان با ادبیات ویژه‌ای که خنده بر لب می‌آورد، مفاهیم مهم را بیان کرد.

با ورود تلویزیون به خانه‌ها و شکل‌گیری طنز تصویری، کودکان با گونه‌ای از طنز روبه‌رو شدند که بی‌واسطه‌تر از طنز رادیویی بود و آدم‌هایی را نشان می‌داد که در موقعیت‌های طنز از خود واکنش نشان می‌دادند و حتی کار به بزن و بکوب هم می‌کشید.

طنز تصویری شکل دیگری از طنازی را به بچه‌ها نشان داد که آنها را بیشتر به واکنش‌های سریع و بدون تفکر تشویق می‌کرد.

واقعیت این است که با ورود و گسترش سریع اینترنت و ماهواره به خانه‌ها و هجوم مردم به این فناوری و رسانه‌های جدید و فراگیر، بین مردم و رسانه‌‌‌های مکتوب و شنیداری مانند رادیو فاصله ایجاد شد.

حالا دیگر مردم با یک کلیک با دنیایی از اطلاعات، متون نوشتاری، فایل‌های صوتی و تصویری روبه‌رو می‌شوند؛‌ دنیایی که چندان هدفمند نیست.

در این دنیای بزرگ هر کس هر چه دوست دارد، می‌نویسد، تصویر می‌کند و می‌گوید. در این دنیای بی‌ضابطه دیگر نمی‌توان با«طنز» به‌معنای واقعی کلمه روبه‌رو شد.

حالا دیگر هر روز «پَ ـ نه پَ» جدیدی ساخته می‌شود که می‌تواند در شرایطی خاص لبخندی را شکل دهد و نباید از آن انتظار ماندگاری داشت.

واژه‌هایی در این دنیا شکل می‌گیرد و فراگیر می‌شود که تا یکی، دو سال پیش به آنها لودگی می‌گفتند.

در این دنیای جدید، بچه‌ها با طنز و قلمرو آن بیگانه هستند و در چنین شرایطی رادیو با هم‌اندیشی طنزی که برگزار کرده تصمیم دارد بچه‌ها را دوباره با دنیای طنز واقعی آشتی دهد؛ کاری سخت که به برنامه‌ریزی درازمدت نیاز دارد.

سومین هم‌اندیشی طنز رادیو دیشب تمام شد، اما واقعیت این است که ماموریت رادیو درباره طنز و کودکان تازه آغاز شده است.

طاهره آشیانی - ‌دبیرگروه رادیو و تلویزیون