گر کند مهدی زهرا نظری، نوروز است

 شوری مستانه در عالم هستی فتاده، مستانه به لطیف عالم سلام می‌دهند و سر بر آستان جانان او می‌نهند، انتظاری به سر رسیده است، انتظاری شیرین، انتظاری که به گرمای جانبخش خورشید وصل می‌شود و غوغایی روحانی در هستی در می‌گیرد. در این هلهله طبیعت، در این شیدایی جان‌های عاشق، در این شور شیدایی، در این هماورد روح و جان عشاق، آن آرزوی آرزو را طلب کنیم، نوروز را با مهر مهدی زهرا درهم آمیزیم. آن ابر خوش‌باران را از آفریدگار هستی بخواهیم، هم او که با یادش جان‌ها تازه می‌شود و غم‌ها از دل می‌رود. اگر بیاید چه خواهد شد.

خود را در روز نو، مست و پریشانش کنیم، در آن سحرگاه نوروز خود را مهیای پذیرای آن نازنین دلبر هستی سازیم، غسل زیارتش کنیم و عطر و مشک در خانه بپاشیم. شاخه گل نرگسی را به عشق او در میان هفت‌سین بگذاریم. سال را با عشق او آغاز کنیم که هستی بر سرانگشت آن سرو خضرا به اذن پروردگار است. خشنودش سازیم که خشنودی آن نازنین، خشنودی آن یکتای بی‌همتاست، به آرزوی آمدنش پرده از دیدگان برداریم و بهار را به عشق قائم آل‌محمد(عج) در آغوش گیریم. دعا کنیم، تمنا کنیم، التماس کنیم تا آن دردانه خالق هستی بیاید و خشنودی و سرور و شادی را با خود بیاورد. آن طرب الهی را، آن مستی جانانه را. رخصت اندک است و عمر کوتاه؛ برایش شیرین‌زبانی کنیم، عاشق برای معشوق چه می‌کند؟ از آن فراتر، خواهید دید که چگونه دل نوازش می‌شود، و آنگاه آن ابر خوش‌باران که ببارد، حیران می‌شوی و بی‌درد، سیراب می‌شوی از آن میر مه‌رو، جادو می‌شوی از آن چشمان سیاه، غوغایی در دلت می‌اندازد آن بحر مینا؛ دلت را آسمانی کن تا بوی بهشت به مشامت آید.

تو را نادیدن ما غم نباشد

که در خیلت به از ما کم نباشد

من از دست تو در عالم نهم روی

ولیکن چون تو در عالم نباشد

محمد صفری / جام‌جم آنلاین