ناله درختان را بشنوید

حالا جاده‌ای که به سوهانک می‌رسد، از بزرگراهی 4 بانده به نام ارتش جدا می‌شود و هنگامی که ماشین سربالایی ابتدایی آن را طی می‌کند، سمت چپ‌تان چند برج‌ بلند و تعداد زیادی آپارتمان‌های 10-12 طبقه می‌بینید؛ سمت راست‌تان هم آماده ساخت است...

اما در میان این برج‌ها، فضای سبزی وجود دارد که سال‌هاست کاج‌هایی نیم‌سوخته مهمان آن هستند. کاج‌هایی که در تابستان از تشنگی می‌سوزند و دریغ از یک قطره آب که از سوی مسوولان حفظ فضای سبز شهری به پایشان ریخته شود. گاه گاهی هم دست‌هایی پنهان آتش بر این درختان نیمه جان می‌زنند و تا ماشین‌های آتش نشانی از راه برسند، تعدادی از آنها در آتش ظلم انسان‌ها می‌سوزند و سیاه می‌شوند.

برخی اوقات هم چندتایی‌شان قطع می‌شوند، بدون این‌که کسی دیده یا صدایی شنیده شود! به همین دلایل این فضای به اصطلاح سبز، بی‌رمق و زرد و افسرده روزگار می‌گذراند.اهالی بارها و بارها از طریق سامانه 137 به مسوولان شهری خبر داده‌اند اما این داستان همچنان ادامه دارد. وقتی تماس می‌گیری یکی می‌گوید این فضا در اختیار سازمان جنگل‌ها و مراتع است و دیگری تنها می‌گوید رسیدگی می‌کنیم؛ اما قصه همان است که بود!

این روزها که در این گوشه شهر، برف و باران می‌بارد، قدری تشنگی از کام درختان بی‌رنگ و رو رفع و خیال‌ها کمی آسوده می‌شود اما همه می‌دانند که با فرارسیدن بهار دوباره این چرخه روی خشن انسان‌نماها را به این جانداران مفید برای زندگی بشر نشان می‌دهد.

مردم دیگر امیدی به پاگرفتن این فضای سبز ندارند و با دیدن درختی که تازه قطع شده فقط آهی می‌کشند و ابرو و شانه‌ای بالا می‌اندازند و می‌گویند بزودی آهن و آجر و سیمان است که جای این درختان خواهد نشست؛ برجی دیگر سر به آسمان می‌ساید و سیلی دیگر از جمعیت به این سو روان خواهد شد، بدون در نظر گرفتن فضاهای لازم برای زندگی انسان؛ امکاناتی مانند مدرسه، کتابخانه و صد البته فضای سبز.

شاید این یادداشت جوانه امیدی در دل ساکنان این گوشه تهران بزرگ و دودگرفته بنشاند و مسوولان شهری را به فکر اندازد که برای این فضای سبز و دیگر فضاهای نظیر آن فکری بکنند.

نیلوفر اسعدی‌بیگی ‌/‌ جام‌جم