به فکر جاده‌ها باشیم

حقیقت این است که هنگام احداث جاده‌ها باید زیرساخت‌های لازم مهیا باشد؛ باید استانداردهایی رعایت شود؛ باید کارهایی برای ایمن بودن این شریان‌های مهم انجام پذیرد؛ باید...

اگر همه اینها انجام گیرد و اگر جاده‌ای آنچنان که باید ساخته و آماده شود، آنگاه نیاز به نیروهای متخصصی برای حفظ و نگهداری دارد، نیروهایی که هر یک در کار خود خبره باشند و بدانند چه باید انجام دهند تا این سرمایه‌های ملی، آنچنان که باید حفظ شود. در حقیقت جاده‌های کشور همیشه به نیروهای متخصص نیاز دارد.

فقدان چنین نیروهایی یعنی هدر دادن هزینه‌های هنگفت ساخت جاده‌ها در هر نقطه از کشور.

شاید بتوان جاده را به ارگانی زنده تشبیه کرد که حفظ و نگهداری می‌خواهد؛ این نگهداری تنها به نیروهای فنی و راهدارهای زحمتکش خلاصه نمی‌شود.

در جهان امروز جاده معنایی دارد؛ معنایی که اگر از آن خالی شود، هویتش را از دست می‌دهد. مهم‌ترین شرط برای این‌که جاده‌ای جاده شود، داشتن مسافر است. مسافرانی که بیایند و بروند و حیات جاده را تضمین کنند. این مسافران به نوبه خود نیازمند امکاناتی هستند که باید در کنار جاده شکل بگیرد و برپا شود.

اگر این امکانات به‌وجود آمدند و اگر خوب نگهداری و هر از چندگاه به‌روز شدند، آن هنگام می‌توان از مسافران انتظار داشت پای در این راه و این جاده بگذارند و اگر چنین نشد، حیات جاده به مخاطره خواهد افتاد.

رستوران، پمپ‌بنزین، پایگاه‌های درمانی و اورژانس، فروشگاه‌ و.... برخی از نیازهای اولیه مسافران جاده‌ها هستند.

این امکانات چه در مرحله ساخت و چه برای حفظ و نگهداری، نیازمند نیروهای متخصص هستند. جمع این نیروها می‌تواند جاده را زنده و پویا نگه دارد و فـــــقـدان هر کدام، مشکلاتی را برای جاده و مسافرانش دربرخواهد داشت.

نکته دیگر امنیت جاده‌های کشور است؛ همان چیزی که ذهن ما ایرانی‌ها را به سوی حادثه می‌کشاند. جاده‌ها پیش و پس از ساخته شدن نیاز به بررسی‌های کارشناسانه دارند؛ عرض جاده، پیچ‌ها، علائم ایمنی و... از جمله مواردی هستند که در محاسبات مهندسان و متخصصان لحاظ می‌شوند اما پس از ساخت، زیرسازی و روکش مناسب، خط‌کشی و مسائلی از این دست به تردد سهل‌تر و ایمن کمک می‌کند؛ اینها همه باید دست به دست هم دهد تا جاده‌ها زنده بمانند و مسافران را با آرامش از مبدا تا مقصد همراهی کنند.