نمایش‌های جشنواره‌ای

از دیروز هم برگزاری جشنواره تئاتر مقاومت آغاز شده است که آخر همین هفته به پایان می‌رسد. 2 تا از این رویدادهای نمایشی (صاحبدلان و مقاومت)، جشنواره‌هایی مناسبتی به شمار می‌آیند، جشنواره تئاتر کودک و نوجوان برمخاطبانی خاص تکیه می‌کند و جشنواره تئاتر ماه نیز که از سوی حوزه هنری برگزار می‌شود، بیشتر میزبان گروه‌های شهرستانی است.

اگر در همه کشورهای جهان، جشنواره‌های نمایشی بیشتر منتخبی از اجراهای عمومی یک سال گذشته را میزبانی می‌کنند، در ایران گویا رویه‌ای کاملا متفاوت در پیش گرفته شده است. اگر به جدول برنامه‌های چند ماه گذشته تالارهای تئاتر تهران نگاهی بیندازیم، کمتر نشانی از نمایش‌هایی با موضوع دفاع مقدس و مقاومت (جشنواره مقاومت)، دین و معنویت (جشنواره صاحبدلان)، کودک و نوجوان (جشنواره کودک و نوجوان) و کارهای هنرمندان شهرستانی (جشنواره ماه) می‌بینیم.

اگر واقعا مسوولان هنری و تئاتری وزارت ارشاد، دغدغه فراگیر شدن نمایش‌هایی با موضوع‌ها و مخاطبان جشنواره‌های برگزار شده در چند هفته گذشته را دارند، تنها راهش این است که مسیر اجرای عمومی آنها را هموار کنند. تئاتر در برخورد با مخاطب است که جان می‌گیرد و از دل جشنواره هایی که بیشتر تماشاگرانش را هنرمندان شرکت‌کننده در آن تشکیل می‌دهند، نمی‌توان به ارزیابی دقیق و درستی از جریان‌های خاص هنرهای نمایشی کشور رسید.

به جای آن که هزینه‌های به نسبت هنگفتی (در چارچوب بودجه اندک تئاتر) صرف برگزاری جشنواره‌های رنگ و وارنگ و کوچک و بزرگ نمایشی شود، می‌توان این پول را برای ساخت یک سالن کوچک، تجهیز تالاری قدیمی، تبلیغ و معرفی سالن‌های مهجور در سطح شهر، سفارش و اجرای کارهای مناسبتی و موضوعی به هنرمندان شناخته شده و هزار و یک مورد دیگر خرج کرد.

ادامه حیات هر شاخه از هنر تئاتر در دل جشنواره‌ها، تنها یک زندگی گلخانه‌ای است که با ایجاد کوچک‌ترین مشکل، راه تنفس آن بسته و خیلی زود به زردی و پژمردگی دچار می‌شود.