مراسم شلغم‌کاری

هر فرد بنابدار 3 تا 18 قله آب دارد و منظور از قله نیز 4 فنجان 24 دقیقه‌ای است. فنجان در خوروبیابانک، معادل 6 دقیقه است و چهار فنجان را یک قله می‌گویند. برای تقسیم آب نیاز به «میراب» است و میراب کسی است که در مسائل آبیاری و تقسیم آب به روش سنتی، مهارت ویژه دارد. او مالکان آب و کشاورزان را به خوبی می‌شناسد و نوبت آبیاری هریک از کشاورزان را براساس مدار گردش آب تعیین می‌کند. شخص بنابدار چند هفته قبل از روز موعود، زمین مزروعی خود را برای کاشتن شلغم آماده می‌کند و یک تا دو روز قبل از مراسم، مقداری آرد گندم را تهیه کرده و تحویل چند نفر که در پختن نان مهارت دارند، می‌دهد تا طبخ کنند.

ساعت‌ها قبل از مراسم نیز نان را به روغن آغشته و چرب کرده و بین مدعوین توزیع می‌کنند. صاحب آب، روز قبل از مراسم افراد سرشناس، معتمدان محل، کشاورزان برجسته، اهالی و همچنین روحانی محل را باخبر می‌کند که فردا در زمین مزروعی که در فلان قسمت کشت‌خوان است، حضور به هم رسانید.

در این روز محل نشستن را فرش انداخته و آماده می‌کنند. دو یا سه نفر از کشاورزان ماهر، مورد اعتماد و خوش قلب، زمین را هموار می‌کنند و یکی از روحانیون در آنجا حاضر می‌شود و هنگام طلوع آفتاب، آب را بر مسیر زمین هدایت می‌کند.

اطراف زمین را در 3 یا 5 ردیف با فاصله‌های مشخص، جو می‌کارند و رسم است در اطراف زمین‌های شلغم به وسیله نوک بیل به فاصله 30 تا50 سانتیمتر، 9 دانه جو به صورت «نهوژ» کاشته شود.

در این مراسم اولین بذر جو توسط شخص سید در زمین مزروعی کاشته می‌شود. هنگامی که آب به فاصله 100 قدمی زمین رسید، مردم به صورت دسته جمعی به ذکر صلوات پرداخته و دو نفر نیز چاووشی می‌خوانند.

دیگر کشاورزان به پاس احترام، بیل را از پیشوا می‌گیرند و خود مشغول کاشتن می‌شوند. پس از انجام این مراسم، افراد به طور منظم روی فرش‌ها می‌نشینند تا از آنان پذیرایی شود. در روزهای بعدی، سایر کشاورزان می‌توانند برای خود شلغم بکارند. مردم بر این عقیده‌اند که هنگام مراسم شلغم‌کاری، هوا رو به سردی می‌رود و از شدت گرمای تابستان کاسته می‌شود.