جاده‌های ما خسته‌اند

سفر فقط مبدا و مقصد نیست، بلکه جزو مهمی از آن، راه است و چه بسا گاهی مسیر از مقصد مهم‌تر و خاطره‌انگیزتر می‌شود. اما گذشته از این که جاده‌های کشور‌ به گواه مسوولان و بر اساس آمارها، هنوز امن و قابل اطمینان نیستند، آیا جاده‌های ما ساده‌ترین نیازهای مسافران نظیر ‌غذاخوری، نمازخانه، سرویس بهداشتی و تعمیرگاه خودرو و... را در طول سفر برآورده می‌کنند؟

پاسخ به این سوال یک «نه» محکم است. این نه، از طرف همه آن مسافرانی است که اگر گرسنه یا تشنه می‌شوند یا باید تحمل کنند و چند صد کیلومتر تا نزدیک ترین آبادی با شکم خالی و لب‌های تشنه برانند یا اگر بخت یارشان باشد و غذاخوری به چشم‌شان بخورد ،‌ شاید بتوانند غذای ‌ بدطعمش را روی میزهای زهوار دررفته‌، در هیاهوی مگس‌ها بخورند.

این «نه»، از طرف همه مسافرانی است که خاطره دست‌کم یکبار استفاده از دستشویی‌های سر راه را دارند، خاطره‌ای که در لفافی از بوی تعفن و غلغله مگس‌ها پیچیده شده است، خاطره از یک زمین گلی و...، درهای شکسته و بی‌قفل، دیوارهایی که از شدت کثیفی کبره بسته‌اند و سیفون‌های شکسته‌ای که آبی قرمز و قهوه‌ای از آنها چکه می‌کند و...

پاسخ منفی به این پرسش که «آیا امکانات جاده‌ای برای گردشگران کافی است»، از طرف همه مسافرانی است که از بدحادثه وسط جاده‌ای ساعت‌ها در انتظار رسیدن کمک مانده‌اند، پاسخ نه از طرف همه کسانی است که جاده‌های کشورمان را دیده‌اند و می‌دانند بیشترشان، روی زمین هم، دقیقا مثل روی نقشه، همان خط صاف بدون هرگونه ایستگاهی برای ارائه خدمات به مسافران هستند که یکدست تا مقصد کشیده شده‌اند؛ جاده‌هایی که در کشورهای دیگر، گردشگران‌ پس از طی هر مسیر معین، به مکانی برای ارائه انواع خدمات می‌رسند، جاده‌هایی که ایمن، کم‌خطر و مجهزند و گذشتن هر گردشگر راضی از آنها، برای سازندگان‌شان که اغلب بخش خصوصی هستند، یک امتیاز مثبت به حساب می‌آید و نشانه‌ای برای کسب در آمد بیشتر از صنعت گردشگری محسوب می‌شود.