آینده استقلال و پرسپولیس

بی‌تردید استقلال و پرسپولیس با توجه به قدمت و پیشینه‌شان در فوتبال ایران، در جهت رسیدن به ثبات مدیریتی و پرهیز از تغییر و تحولاتی که گاهی به صورت سلیقه‌ای در این دو باشگاه صورت می‌گیرد، باید هر چه زودتر خصوصی شوند؛ انتظاری که به نوعی همگانی است و دولت نیز طی دو، سه سال اخیر قول داده است خصوصی‌سازی این دو باشگاه را عملی سازد.

واقعیت این است که استقلال و پرسپولیس با انبوه هواداران پر شمار خود، نیازمند توجهی جدی و ویژه هستند و این کار باید با حمایت دولت و برنامه‌ریزی‌های دقیق به اجرا گذاشته شود.

در حقیقت امروز خصوصی‌سازی 2 باشگاه با سابقه ایران به الزام و ضرورتی اجتناب‌ناپذیر تبدیل شده است و به‌طور طبیعی نمی‌توان انتظار داشت که با تشکیل وزارت ورزش و جوانان، استقلال و پرسپولیس همچنان بارشان بر دوش دولت باشد و وزیر ورزش با وجود تمام مشغله‌ها و اهم برنامه‌های خود، مستقیم و غیرمستقیم به رتق و فتق امور این دو باشگاه بپردازد.

البته تاکید من در روند واگذاری و خصوصی شدن 2 باشگاه استقلال و پرسپولیس بر2 واژه واجد شرایط و واجد صلاحیت است.

یعنی تنها در شرایطی استقلال و پرسپولیس با عبور از بحران‌های جاری، وارد مجرای موفقیت خواهند شد که با نظارت کاملا دقیق علمی و ورزشی دولت، ‌به افرادی واجد شرایط و واجد صلاحیت در بخش خصوصی واگذار شوند و دولت در این مسیر، تا مدت‌ها چتر حمایتی خود را بر سر آنها حفظ کند تا به مرور از رشد و توسعه‌ای متوازن برخوردار شوند.

در چنین شرایطی، استقلال و پرسپولیس این قابلیت را خواهند داشت که در روند 10 ساله، از زیر ساخت‌های لازم برخوردار شوند و در چارچوب 2 باشگاه کاملا حرفه‌ای، در مسیر رقابت با برترین‌های قاره به جلو گام بردارند.

بدیهی است با توجه به قابلیت‌ها و پتانسیل‌های مردمی 2 باشگاه، می‌توان آینده خوب و روشنی را برای استقلال و پرسپولیس متصور شد، مشروط به آن‌که یک بار برای همیشه خواست خصوصی سازی فعلیت یابد و 2 باشگاه هویت حقیقی خود را بازیابند و به پایداری در اجرای برنامه‌های کوتاه‌مدت، میان‌مدت و بلندمدت توسعه‌ای برسند.