حرکت آسانسور در مسیر تاریخ

 بی‌شک اختراع آسانسور، در دسترس بودن مصالح ساختمانی و همچنین کاهش هزینه‌های ساختمان‌سازی از جمله عواملی است که نقش بسیار مهمی در ایجاد زمینه‌ای مناسب برای ساخت آسمانخراش‌ها و ساختمان‌های بلندمرتبه داشته است. تا پیش از قرن 19 میلادی بندرت ساختمان‌هایی با بیش از 6 طبقه احداث می‌شدند، چرا که نیاز به استفاده از پلکان برای صعود به طبقات مختلف از جمله محدودیت‌هایی بود که احداث ساختمان‌های بلندمرتبه را با مشکل مواجه می‌ساخت. جورج فولر در سال 1889 میلادی با احداث ساختمان معروف به تاکوما برای نخستین‌بار بنایی را احداث کرد که ویژگی منحصر به فرد آن در این بود که نیروی وزن ساختمان روی دیواره‌های بیرونی ساختمان منتقل نمی‌شد، بلکه فولر در طراحی این ساختمان اتاقک‌های فولادی را در نظر گرفته بود که نیروی وزن ساختمان به این اتاقک‌ها انتقال می‌یافت. پس از آن ساختمان‌های مرتفع دیگری نیز براساس این ویژگی طراحی و ساخته شد، اما در دهه 1880 میلادی و به عبارت دیگر پس از گذشت مدت زمان کوتاهی از احداث ساختمان‌های 10 تا 20 طبقه در ایالات متحده آمریکا واژه آسمانخراش به ساختمان‌های مرتفع اطلاق شد. البته پیش از این نیز سازه‌هایی مجهز به اسکلت فلزی در سطح دنیا ساخته شده بود. قدیمی‌ترین سازه اسکلت فلزی دنیا در کشور انگلستان احداث شد. این ساختمان که فلکس‌میل نامگذاری شده بود در سال 1797 میلادی ساخته شد و از آنجا که در ساخت آن از ستون‌‌ها و تیرهای چدنی ضدحریق استفاده شده بود در دنیای امروز از این سازه به عنوان پدر آسمانخراش‌های مدرن نام برده می‌شود. ساخت آسانسورهای مطمئن از جمله تحولات بزرگی بود که راه را برای ساخت بناهای عظیم همچون آسمانخراش‌ها هموار ساخت. اگرچه پیش از قرن 19، آسانسورهای اولیه با کاربری‌های مختلف مورد استفاده قرار می‌گرفتند، اما در اواسط قرن 19 آسانسورهایی ساخته شدند که با استفاده از نیروی بخار کار می‌کردند و برای جابه‌جایی انسان‌ها چندان ایمن نبودند. اما خوشبختانه اواخر قرن 19 استفاده از موتورهای الکتریکی برای تامین نیروی مورد نیاز آسانسور‌ها موجب شد این وسیله به عنوان راهکار مناسبی برای بالا و پایین رفتن در ساختمان‌های مرتفع و بلند‌مرتبه مورد استفاده قرار گرفتند. از زمان ساخت نخستین آسمانخراش، محققان همواره به دنبال یافتن مصالح ساختمانی بوده‌اند تا بتوانند سازه‌هایی محکم‌تر، بلندتر و سبک‌تر بنا کنند.