آدامس می‌جوید یا پان‌پراگ؟‌

استفاده از پان پراگ ریشه در فرهنگ هندی دارد. هندی‌ها معمولا این ماده را به عنوان نشانه‌ای از مهمان‌نوازی‌ها برای مهمان می‌آورند. این ماده چهارمین ماده پر مصرف بعد از تنباکو، الکل وکافئین است.

گیجی، شادی کاذب، سبکی سر، سرخوشی موقت و احساس گرمی دلایلی هستند که مصرف‌کنندگان را به‌سمت این ماده می‌کشاند.

این ماده توهم‌زا آنقدر ویران کننده است که مضراتش را نمی‌توان شمرد. پان پراگ به صورت آدامس (جویدنی) و پاستیل (مکیدنی) وارد کشور شد.

بسیار برای لثه‌ها مضر است چون نیکوتین آن به‌سرعت از طریق مخاط دهان جذب شده و باعث بدرنگی دندان‌ها می‌شود. علاوه بر آن مصرف این ماده زمینه‌ساز بروز سرطان‌های دهان،حنجره و لثه می‌شود. همچنین بر دستگاه تنفس و قلب و عروق اثر برمی‌گذارد و با جذب این ماده توسط بزاق دهان، اثر بسیار بدی بر سلول‌های مغزی فرد می‌گذارد.پان پراگ بزاق دهان را مثل سیل راه می‌اندازد و تمایل مصرف‌کننده را هم به تخلیه این ترشحات با همان تف تحریک می‌کند.

دلیل دیگر برمصرف این ماده توهم‌زا ارزان بودن آن است به طوری که قیمت آن به اندازه آب نبات چوبی است. علاوه بر آن با توجه به این‌که قاچاقچیان آن را به عنوان خوشبوکننده دهان یا آدامس و پاستیل وارد مرزهای شرقی کشور کرده‌اند خیلی راحت می‌شود آن را از دستفروش‌ها و حتی دکه‌های روزنامه‌فروشی خرید.

اگرچه پان پراگ خودش بدجوری اوضاع دهان و مغز را به هم می‌ریزد اما مهم‌ترین هراسی که از این ماده وجود دارد وابستگی است که این ماده به مخدرهای سنگین‌تر و قوی‌تر ایجاد می‌کند. پان همان کاری را می‌کند که اکس یا حتی سیگار انجام می‌دهد. معرفی مصرف‌کننده به دنیای مخدرهای قوی‌تر اما میلیون‌ها بار وحشتناک‌تر است. دلیلش هم این است که اگر اکس و سیگار از دوران جوانی و نوجوانی افراد را آلوده می‌کند پان پراگ به عنوان خوشبوکننده دهان یا آدامس با طعم نعنا وارد بازار شده حتی کودکان دبستانی و خردسال را هم به حفره بزرگ اعتیاد می‌کشاند و آنها را به سمت وابستگی و اعتیاد به مواد مخدر قوی‌تر راهنمایی می‌کند.